Άγιος Σπυρίδων ο Θαυματουργός, επίσκοπος Τριμυθούντος Κύπρου Εορτάζει στις 12 Δεκεμβρίου εκάστου έτους.

Πολιούχος: Κέρκυρα, Μεσολόγγι, Πειραιάς, Κίσαμος Χανίων, Ελαφόνησος, Βόνιτσα

Ιερά Λείψανα: Το Λείψανο του Αγίου βρίσκεται αδιάφθορο στον ομώνυμο Ναό Κερκύρας.
Απότμημα του Ιερού Λειψάνου του Αγίου βρίσκονται στη Λαύρα Αγίου Αλεξάνδρου Νέβσκι Αγίας Πετρουπόλεως και στο Ναό του Αγίου Γεωργίου των Ελλήνων Βενετίας.

Παρακλητικός Κανόνας Αγίου Σπυρίδωνος

Μετά το ευλογητόν, το Κύριε εισάκουσον. Είτα το, θεός Κύριος,

και το τροπάριον.
Ήχος δ’. Ο Υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Τον ιεράρχην του Χριστού τον πανένδοξον και τροπαιούχον ευσεβείας αήττητον, των ορθοδόξων καύχημα, Σπυρίδων σοφόν, πάντες ανυμνήσωμεν, προς αυτόν εκβοώντες, ρύσαι ικεσίαις σου, πειρασμών και κινδύνων, τους μετα πόθου, Πάνσεπτε, το σον, καταφιλούντας ιερόν εκτύπωμα.
Δόξα. Και νυν. Θεοτόκιον. Τη Θεοτόκω εκτενώς …

Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου της Γεροντίσσης

Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου της Γεροντίσσης
Εορτάζει στις 2 Δεκεμβρίου εκάστου έτους.
Βιογραφία
Η θαυματουργός εικόνα της Παναγίας της «Γερόντισσας» βρίσκεται στην Ιερά Μονή Παντοκράτορος του Αγίου Όρους και είναι εφέστια εικόνα του Μοναστηρίου. Είναι αντίγραφο της ψηφιδωτής εικόνος της Παναγίας Γοργοεπηκόου, που βρισκόταν στη μονή Παντοκράτορος της Κωνσταντινουπόλεως. Η μορφή της είναι στη θέα γλυκύτατη, ευχάριστη και γεμάτη έλεος, αφήνοντας στον κάθε προσκυνητή αισθήματα χαράς, ευφροσύνης, αγαλλιάσεως, ελπίδας, παρηγοριάς και ευσπλαχνίας, δείχνοντας ότι προστρέχει στην ανάγκη των τέκνων Της και ότι πάντοτε παραμυθεί τους πιστούς Της.

Το πρώτο θαύμα της εικόνας αναφέρεται στους χρόνους της βασιλείας του Αλέξιου Α' του Κομνηνού, όταν αυτός άρχισε να κτίζει το αρχικό μονύδριο 500 μέτρα μακριά από τα σημερινά κτίρια της Μονής, πάνω σε ένα ύψωμα.

ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ Β΄!!ΠΑΝΑΓΙΑ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ

ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ Β΄!!ΠΑΝΑΓΙΑ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ

(Γερασίμου μοναχοῦ Μικραγιαννανίτου, ἔκδοσις Ἱ. Μ. Παντοκράτορος Ἁγ. Ὄρους, 1998)


ΜΙΚΡΟΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ


Εἰς τό· Κύριε ἐκέκραξα, ἱστῶμεν στίχους δ΄, καὶ ψάλλομεν τὰ ἑξῆς Προσόμοια. Ἦχος δ΄. Ἔδωκας σημείωσιν.


Ἔδωκας Πανάχραντε, ὡς νοητὸν ἱλαστήριον, καὶ οὐράνιον δώρημα, καὶ θεῖον ἐχέγγυον, τῆς σῆς προστασίας, τῇ παρούσῃ μάνδρᾳ, τὴν σὴν εἰκόνα τὴν σεπτήν, χάριτας θείας ἡμῖν βραβεύουσαν, ἣν πίστει ἀσπαζόμενοι, ἁγιασμόν τε καὶ ἔλεος, ἐξ αὐτῆς ἀρυόμεθα, καὶ πταισμάτων συγχώρησιν.


Ἔχει ὡς θησαύρισμα, καὶ ἀσφαλὲς καταφύγιον, ἡ Μονὴ Παντοκράτορος, θεόνυμφε Δέσποινα, τὸν Σὸν χαρακτῆρα, ἐκπέμποντα πᾶσιν, ὑπὲρ ἡλίου τὰς αὐγάς, τῆς σῆς χρηστότητος τὰ γνωρίσματα, καὶ θείας ἀγαθότητος, τὴν ἱλαρότητα πάναγνε· διὰ τοῦτο κηρύττει σου, τῆς εὐνοίας τὸ μέγεθος.


Ὅρμημα ἀκάθεκτον, πυρὸς παμφάγου ἡ χάρις σου, Θεοτόκε Γερόντισσα, ὡς τάχος ἀνέτειλε, σφοδρῶς ἀπειλοῦντος, πᾶσαν ἀναλῶσαι, τήνδε Μονὴν τὴν ἱεράν, καὶ εὐφροσύνης ἡμᾶς ἐνέπλησε· διὸ εὐχαριστοῦντές Σοι, ὕμνον ἐτήσιον ᾄδομεν, τῇ ὀξείᾳ προνοίᾳ Σου, καὶ θερμῇ ἀντιλήψει Σου.


Αἶνον χαριστήριον, ᾀσματικῶς Σοι προσάγομεν, Θεοτόκε Γερόντισσα, ὅτι ἡμᾶς ἔσωσας, πυρὸς τῆς μανίας, καὶ τελειοτάτης καταστροφῆς ὡς ἀληθῶς, καὶ ἐκ βαθέων Σοι ἀνακράζομεν· μὴ παύσῃ τὴν συνήθη Σου, ἡμῖν στοργὴν καὶ χρηστότητα, ἐπιδείκνυσθαι Δέσποινα, τοῖς ἀχρείοις οἰκέταις Σου.


Δόξα. Καὶ νῦν. Ἦχος β΄.


Ἡ φωταυγὴς νεφέλη τῆς δόξης, Θεοτόκε πανύμνητε, ὡς μυστικὴν λυχνίαν ἑπτάφωτον τῆς ἁγίας δόξης Σου, τὴν ὑλικήν Σου ἀνέδειξε μορφήν, ἐν τῇ παρούσῃ μάνδρᾳ· ἐν ᾗ μετὰ δέους ἑστῶτες τὰς ψυχικὰ αἰσθήσεις φωτιζόμεθα, ταῖς ἐξ αὐτῆς προϊούσαις μαρμαρυγαῖς, καὶ θερμῶς ἐκβοῶμέν Σοι· ὥσπερ πάλαι ἐῤῥύσω, περικυκλωσάσης συμφορᾶς, οὕτω καὶ νῦν Δέσποινα, μὴ παύσῃ παρέχουσα, τὰ πρὸς σωτηρίαν, ἡμῖν αἰτήματα.


Εἰς τὸν Στίχον. Ἦχος β΄. Οἶκος τοῦ Ἐφραθᾶ.


Στάμνον ὡς νοητήν, τῶν οἰκτιρμῶν Σου Κόρη, τὴν θείαν Σου Εἰκόνα, πλουτεῖ καὶ θησαυρίζει, Μονὴ τοῦ Παντοκράτορος.


Στ.: Τὸ πρόσωπόν Σου λιτανεύσουσιν οἱ πλούσιοι τοῦ λαοῦ.


Πάλαι ἐκ τῆς σεπτῆς, Εἰκόνος Σου Παρθένε, ἐφώνησας τῷ θύτῃ, νῦν δὲ ἡμᾶς ἐῤῥύσω, ὁλοσχεροῦς τεφρώσεως.


Στ.: Μνησθήσομαι τοῦ ὀνόματός Σου ἐν πάσῃ γενεᾷ καὶ γενεᾷ.


Χάριν μία φωνῇ, τῇ Σῇ προνοίᾳ Κόρη, θερμῶς ὁμολογοῦμεν· ὅτι ἡμᾶς ταχέως, προφθάνεις κινδυνεύοντας.


Δόξα. Τριαδικόν.


Τέτοκας τοῦ Πατρός, τὸν Λόγον συνεργίᾳ, Πνεύματος τοῦ Ἁγίου, καὶ ἔμεινας παρθένος, ἁγνὴ μετὰ τὴν κύησιν.


Καὶ νῦν. Θεοτοκίον.


Πάντοτε ἐν παντί, ἡμῖν ἔσο Παρθένε, ἐπίκουρος καὶ σκέπη, ὡς ἐπηγγείλω Κόρη, ἐξαίρουσα τῶν θλίψεων.


Νῦν ἀπολύεις. Τρισάγιον.


Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε


Ὡς πάλαι ἐφώνησας ἐκ τῆς εἰκόνος τῆς Σῆς, τανῦν ἡμᾶς ἔσωσας ἐκ τοῦ παμφάγου πυρός, Παρθένε πανύμνητε, ὅθεν ὡς Γεροντίσσῃ, τῆς Μονῆς ταύτης οὔσῃ, ἄδομέν Σοι τὸν ὕμνον, καὶ πιστῶς εκβοῶμεν· χαῖρε Κεχαριτωμένη ὁ Κύριος μετὰ Σοῦ.


Ἀπόλυσις.


ΜΕΓΑΣ ΕΣΠΕΡΙΝΟΣ


Εὐλογήσαντος τοῦ ἱερέως, ὁ Προοιμιακός, καὶ τό· Μακάριος ἀνήρ. Εἰς δὲ τό· Κύριε ἐκέκραξα,ἱστῶμεν στίχους στ’ καὶ ψάλλομεν Στιχηρὰ Προσόμοια. Ἦχος α΄. Ὢ τοῦ παραδόξου θαύματος.


Ὢ τοῦ παραδόξου θαύματος, ἡ Εἰκών σου ἁγνή, ὥσπερ ζῶσα φθέγγεται, καὶ πάλαι τῷ ἱερεῖ, σπεύδειν προσέταξεν· τανῦν δὲ ἡ ἐξ αὐτῆς, προερχομένη Σου χάρις προφθάσασα, ἐῤῥύσατο φοβερᾶς, πυρκαϊᾶς τῆνδε μάνδραν βοῶσάν Σοι· Κεχαριτωμένη χαῖρε, μετὰ Σοῦ ὁ Κύριος, ὁ παρέχων τῷ κόσμῳ διὰ Σοῦ τὸ μέγα ἔλεος.


Βαβαὶ τῶν Σῶν θαυμασίων ἁγνή! ὅτι πλείστοις χρόνοις, ἀσινὴς τετήρηται, Εἰκών Σου ἡ θαυμαστή, ἔνδον τοῦ φρέατος, καὶ αὖθις τῇ Σῇ Μονῇ, ὡς θησαυρὸς πολυτίμητος δέδοται, πλουτίζουσα τὰς ψυχάς, καὶ τὰς καρδίας ἡμῶν ταῖς Σαῖς χάρισι, καὶ τὴν τελεσθεῖσαν ἄρτι, δύναμιν κηρύττομεν, ὅτι ἔσωσας Κόρη, παντελοῦς ἡμᾶς τεφρώσεως.


Τὴν πρὸς ἡμᾶς Σου προμήθειαν, καὶ τῶν οἰκτιρμῶν Σου, Κόρη τὴν ἐκδήλωσιν, ὑμνοῦμεν πανευλαβῶς ἀνάγνοις χείλεσιν, ἐλαίου καὶ γὰρ ποτέ, τὴν ἀπορίαν διέλυσας Δέσποινα, καὶ ἤδη τάχει πολλῷ, ᾧ οἶδας τρόπῳ τὸ πῦρ ἀνεχαίτισας, τὸ ἐπαπειλοῦν τεφρῶσαι, πᾶσαν ἡμῶν ὕπαρξιν· διὰ τοῦτο Παρθένε, χαριστήριά Σοι ᾄδομεν.


Ἕτερα. Ἦχος δ΄. Ὡς γενναῖον ἐν Μάρτυσι.


Παραδόξως φωνήσασα, ἐκ τῆς θείας Εἰκόνος Σου, ταύτην πηγὴν χάριτος ἡμῖν ἔδειξας, ἔνθεν Γερόντισσα κέκλησαι, προσφυῶς πανάχραντε, ὡς πληρώσασα θερμῶς, τὸ σεπτὸν καταθύμιον, καὶ τὴν δέησιν, τοῦ ὁσίου ἀββᾷ τοῦδε σεμνεῖου· διὰ τοῦτό Σου Παρθένε, τὰ μεγαλεῖα δοξάζομεν.


Ἐκραγὲν πῦρ ἠπείλησε, τῆς Μονῆς τὴν ὑπόστασιν, καὶ ἐν τρόμῳ ἅπαντες συνεσχέθημεν· ἀλλὰ προφθάσασα ἄχραντε, ἡ θεία χρηστότης Σου, ἐνεργείᾳ μυστικῇ, τοῦτο τάχος κατέστειλε, καὶ ἐνέπλησεν, εὐφροσύνης ἡμᾶς καὶ θυμηδίας· διὰ τοῦτό Σε Παρθένε, μεγαλοφώνως δοξάζομεν.


Ἑορτήν Σοι ἐτήσιον, συγκροτοῦμεν πανύμνητε, τὰς ἐκφάνσεις μέλποντες τῆς εὐνοίας Σου, καὶ δωρεῶν Σου τὸ μέγεθος, δι’ ὧν σώζεις πάντοτε, καὶ ἐξαίρεις πειρασμῶν, καὶ κινδύνων καὶ θλίψεων, ἡμᾶς Δέσποινα, καὶ τὴν Σὴν χαριτόβρυτον Εἰκόνα, προσκυνοῦμεν μετὰ πόθου τὴν κεκλημένην Γερόντισσαν.


Δόξα. Καὶ νῦν. Ἦχος πλ. β΄.


Σήμερον ἡ τοῦδε σεμνείου συγκρότησις, ἑορτὴν ἰδιάζουσαν ἄγει, εἰς δόξαν καὶ αἶνον, τῶν πολλῶν Σου θαυμάτων Κόρη, καὶ τῆς περὶ ἡμᾶς μητρικῆς κηδεμονίας, Σὺ γάρ, οὐ μόνον ἐν ταῖς παρωχημένας γενεαῖς θαυμαστὰ εἰργάσω, ἔνδοξά τε καὶ ἐξαίσια, ἀλλὰ καὶ νῦν, οἰκείοις καμφθεῖσα οἰκτιρμοῖς, τὸ ἐκραγὲν πῦρ ὀλοόν, ἐπισκέψει κρείττονι κατέσβεσας, καὶ παντελοῦς ὀλέθρου ἡμᾶς διέσωσας. Ὁμολογοῦμεν τοίνυν τὴν χάριν, κηρύττομεν τὴν εὐεργεσίαν, καὶ δαβιτικῶς βοῶμέν Σοι· δεδοξασμένα ἐλαλήθη περὶ Σοῦ, πόλις ἔμψυχε τοῦ πάντων Βασιλέως, τοῦ παρέχοντος διὰ Σοῦ ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.


Εἴσοδος. Φῶς ἱλαρόν. Προκείμενον τῆς ἡμέρας. Ἀναγνώσματα.


Τῆς Ἐξόδου τὸ Ἀνάγνωσμα (Μ΄ 1-5, 7-9, 14, 28-29)


Ἐλάλησε Κύριος πρὸς Μωϋσῆν λέγων· Ἐν ἡμέρᾳ μιᾷ τοῦ μηνὸς τοῦ πρώτου στήσεις τὴν Σκηνὴν τοῦ μαρτυρίου καὶ θήσεις τὴν Κιβωτόν, καὶ σκεπάσεις αὐτὴν τῷ καταπετάσματι καὶ εἰσοίσεις τὴν τράπεζαν καὶ τὴν λυχνίαν· καὶ θήσεις τὸ θυμιατήριον τὸ χρυσοῦν εἰς τὸ θυμιᾶν ἐναντίον τῆς Κιβωτοῦ τοῦ μαρτυρίου καὶ θήσεις τὸ κάλυμμα τοῦ καταπετάσματος ἐπὶ τὴν θύραν τῆς Σκηνῆς τοῦ μαρτυρίου καὶ λήψῃ τὸ ἔλαιον τοῦ χρίσματος καὶ χρίσεις τὴν Σκηνήν, καὶ πάντα τὰ ἐν αὐτῇ καὶ ἁγιάσεις αὐτήν, καὶ πάντα τὰ σκεύη αὐτῆς, καὶ ἔσται ἁγία, καὶ ἁγιάσεις τὸ θυσιαστήριον· καὶ ἔσται τὸ θυσιαστήριον ἅγιον τῶν ἁγίων. Καὶ ἐποίησε Μωϋσῆς πάντα ὅσα συνέταξεν αὐτῷ Κύριος ὁ Θεός, ὁ ἅγιος τοῦ Ἰσραήλ· καὶ ἐκάλυψεν ἡ νεφέλη τὴν Σκηνὴν τοῦ μαρτυρίου, καὶ δόξης Κυρίου ἐπλήσθη ἡ Σκηνή, καὶ οὐκ ἠδυνήθη Μωϋσῆς εἰσελθεῖν εἰς τὴν Σκηνὴν τοῦ μαρτυρίου· ὅτι ἐπεσκίαζεν ἐπ’ αὐτὴν ἡ νεφέλη· καὶ δόξης Κυρίου ἐπλήσθη ἡ Σκηνή.


Βασιλειῶν Γ' το Ἀνάγνωσμα (Κεφ. 8, 1-11)


Ἐγένετο, ὡς συνετέλεσε Σολομῶν τοῦ οἰκοδομῆσαι τὸν οἶκον Κυρίου καὶ ἐξεκκλησίασε πάντας τοὺς Πρεσβυτέρους Ἰσραὴλ ἐν Σιών, τοῦ ἀνενεγκεῖν τὴν Κιβωτὸν τῆς διαθήκης Κυρίου ἐκ πόλεως Δαυΐδ, αὕτη ἐστὶ Σιών. Καὶ ἦραν οἱ Ἱερεῖς τὴν Κιβωτόν, καὶ τὸ Σκήνωμα τοῦ Μαρτυρίου καὶ πάντα τὰ σκεύη τὰ ἅγια τὰ ἐν τῷ Σκηνώματι τοῦ Μαρτυρίου. Καὶ ὁ Βασιλεύς, καὶ πᾶς Ἰσραήλ, ἔμπροσθεν τῆς Κιβωτοῦ, καὶ εἰσφέρουσιν οἱ Ἱερεῖς τὴν Κιβωτὸν τῆς Διαθήκης Κυρίου εἰς τὸν τόπον αὐτῆς, εἰς τὸ Δαβὶρ τοῦ οἴκου, εἰς τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων, ὑπὸ τὰς πτέρυγας τῶν Χερουβίμ. Ὅτι τὰ Χερουβὶμ διαπεπετασμένα ταῖςπτέρυξιν ἐπὶ τὸν τόπον τῆς Κιβωτοῦ, καὶ περιεκάλυπτον τὰ Χερουβὶμ ἐπὶ τὴν Κιβωτόν, καὶ ἐπὶ τὰ ἅγια αὐτῆς ἐπάνω. Καὶ οὐκ ἦν ἐν τῇ Κιβωτῷ, πλὴν αἱ δύο πλάκες λίθιναι, πλάκες τῆς διαθήκης, ἃς ἔθηκεν ἐκεῖ Μωϋσῆς ἐν Χωρήβ, ἃς διέθετο Κύριος. Καὶ ἐγένετο, ὡς ἐξῆλθον οἱ ἱερεῖς ἐκ τοῦ Ἁγίου, καὶ ἡ νεφέλη ἔπλησε τὸν οἶκον Κυρίου. Καὶ οὐκ ἠδύναντο οἱ ἱερεῖς στῆναι λειτουργεῖν ἀπὸ προσώπου τῆς νεφέλης, ὅτι ἔπλησεν ἡ δόξα Κυρίου τὸν οἶκον Κυρίου.


Προφητείας Ἰεζεκιὴλ τὸ Ἀνάγνωσμα (Κεφ. 43, 27 & 44, 14)


Τάδε λέγει Κύριος· Ἔσται ἀπὸ τῆς ἡμέρας τῆς ὀγδόης καὶ ἐπέκεινα, ποιήσουσιν οἱ Ἱερεῖς ἐπὶ τὸ θυσιαστήριον τὰ ὁλοκαυτώματα ὑμῶν, καὶ τὰ τοῦ σωτηρίου ὑμῶν, καὶ προσδέξομαι ὑμᾶς, λέγει Κύριος Κύριος. Καὶ ἐπέστρεψέ με κατὰ τὴν ὁδὸν τῆς πύλης τῶν Ἁγίων τῆς ἐξωτέρας, τῆς βλεπούσης κατὰ Ἀνατολάς, καὶ αὕτη ἦν κεκλεισμένη. Καὶ εἶπε Κύριος πρὸς με. Υἱὲ ἀνθρώπου, ἡ πύλη αὕτη κεκλεισμένη ἔσται, οὐκ ἀνοιχθήσεται, καὶ οὐδεὶς οὐ μὴ διέλθῃ δι' αὐτῆς, ὅτι Κύριος ὁ Θεὸς τοῦ Ἰσραήλ εἰσελεύσεται δι' αὐτῆς, καὶ ἔσται κεκλεισμένη. Διότι ὁ Ἡγούμενος οὗτος κάθηται ἐν αὐτῇ τοῦ φαγεῖν ἄρτον ἐνώπιον Κυρίου, κατὰ τὴν ὁδὸν τοῦ Αἰλὰμ τῆς πύλης εἰσελεύσεται, καὶ κατὰ τὴν ὁδὸν αὐτοῦ ἐξελεύσεται. Καὶ εἰσήγαγέ με κατὰ τὴν ὁδὸν τῆς πύλης τῆς πρὸς Βορρᾶν κατέναντι τοῦ οἴκου, καὶ εἶδον, καὶ ἰδοὺ πλήρης δόξης ὁ οἶκος Κυρίου.


Λιτή. Ἦχος α΄.


Ὁ πάλαι τῷ Μωσεῖ συλλαλήσας, ἐπὶ τοῦ Ὄρους Σινᾶ διὰ συμβόλων, Ἐγώ εἰμι, λέγω, ὁ Ὤν, σήμερον ἐπ’ ὄρους Θαβώρ, μεταμορφωθεὶς ἐπὶ τῶν Μαθητῶν, ἔδειξε τὸ ἀρχέτυπον κάλλος τῆς εἰκόνος, ἐν ἑαυτῷ τὴν ἀνθρωπίνην ἀναλαβὼν οὐσία· καὶ τῆς τοιαύτης χάριτος, μάρτυρας παραστησάμενος, Μωϋσῆν καὶ Ἠλίαν, κοινωνοὺς ἐποιεῖτο τῆς εὐφροσύνης, προμηνύοντας τὴν ἔξοδον διὰ Σταυροῦ, καὶ σωτήριον Ἀνάστασιν.


Ὁ αὐτός.


Πάλαι μὲν ὁ Δαβίδ, ἠγαλλιᾶτο καὶ ἐσκίρτα, πρὸ τῆς τοῦ νόμου Κιβωτοῦ χορεύων, καὶ κρούων τὴν κινύραν. Νῦν δὲ ἡμεῖς Παρθένε, τὴν ἡλιόμορφον πλουτοῦντες Εἰκόνα Σου, ὡς ἄλλην Κιβωτὸν ἁγιάσματος καὶ στήλην ἐγγεγραμμένην, τῆς πρὸς ἡμᾶς Σου στοργῆς τοὺς χαρακτῆρας, σκιρτῶμεν τῷ πνεύματι· καὶ μετὰ δέους ταύτῃ προσερχόμενοι, ἁγιασμὸν καὶ λύτρωσιν ἐξ αὐτῆς κομιζόμεθα, καὶ τὰ πρὸς σωτηρίαν αἰτήματα. Ἀλλ’ ὦ πανύμνητε Κόρη, ἡ τῆς Μονῆς ταύτης Γερόντισσα, μὴ ἀντανέλῃς ἀφ’ ἡμῶν τὴν προστασίαν Σου, ὡς ἂν κινδύνων ῥυώμεθα, καὶ ἀσφαλῶς ὁδηγώμεθα, πρὸς Βασιλείαν τὴν οὐράνιον.


Ἦχος β΄.


Τίς ἐπαξίως ὑμνήσει, τὴν μητρικήν σου χρηστότητα, καὶ συμπαθείας τὸν πλοῦτον, Θεοτόκε ἀειπάρθενε; Πολλὰ γὰρ καὶ ὑπὲρ φύσιν ἐνεδείξω, πρὸς περιποίησιν ἀληθῆ, τῶν ἐπιβοωμένων Σε· τῷ γὰρ ἱερεῖ ἐφώνησας, καὶ ἐν σπουδῇ τελέσαι τὸ ἔργον ἐπέταξας· τὴν δὲ ἀναφθεῖσαν πυράν, καὶ ὄλεθρον ἡμῖν ἀπειλήσασαν, ὡς οἶδας ἀνεχειρίσω· καὶ ἐν πᾶσιν ἡμῖν ἐφαπλοῦσα τὴν σκέπην Σου ὡς Γερόντισσα ἡμῶν, οἷα τέκνα Σου ἡμᾶς περιέπεις καὶ σώζεις τὰς ψυχὰς ἡμῶν.


Ἦχος γ΄.


Εἰ μὴ ὅτι ἡ Παρθένος ἐβοήθησε ἡμῖν, δαβιτικῶς βοήσωμεν, παραβραχὺ ἐγεννήθημεν παρανάλωμα τοῦ πυρός· ἡ γὰρ βάτος τοῦ ζωαρχικοῦ πυρός, καὶ νεφέλη τοῦ ζῶντος ὕδατος, ἡ ἀειπάρθενος Δέσποινα, δρόσον μυστικὴν ἡμῖν ὑετίσασα, τὴν μὲν φλόγα τοῦ πυρὸς κατέσβεσε, ταῖς δὲ τεθλιμμέναις ἡμῶν ψυχαῖς γλυκασμόν, καὶ ἴαμα ἀπέσταξεν. Αὐτῇ βοήσωμεν· καταφυγὴ καὶ δύναμις, ἐν ταῖς ἀνάγκαις καὶ θλίψεσι, καὶ βοηθὸς ἔσο Κόρη, ἡμῖν τοῖς προστρέχουσι τῇ κραταιᾷ προστασίᾳ Σου.


Ἦχος δ΄.


Τὴν νοητὴν λαβίδα, τοῦ ἀΰλου ἄνθρακος, τὴν πρὸ τόκου καὶ ἐν τόκῳ καὶ μετὰ τόκον Παρθένον, τὴν κατ’ ἐξαίρετον τρόπον ἡμῶν προστάτιν, καὶ Γερόντισσαν καὶ ἡγήτειραν, ὑμνήσωμεν λέγοντες, ὁμοφώνως ἀδελφοί· εὐχαριστοῦμέν Σοι Δέσποινα ὑπὲρ πασῶν τῶν χαρίτων Σου, καὶ τῶν πολλῶν εὐεργεσιῶν Σου καὶ τῶν ἀπείρων δωρεῶν Σου, δι’ ὧν τρέφεις καὶ θάλπεις ἡμᾶς, ὡς μήτηρ φιλόστοργος· ἀνάξιοι γάρ ἐσμεν αὐτῶν ἄχραντε, ἀλλὰ πολὺ τὸ ἔλεός Σου ἐφ’ ἡμᾶς, δι’ οὗ καὶ τῆς τῶν οὐρανῶν Βασιλείας τύχοιμεν.


Δόξα. Καὶ νῦν. Ὁ αὐτός.


Εὐφραίνεται τῇ δόξῃ Σου ἡ εὐαγὴς Μονὴ Παντοκράτορος, ὑπερένδοξε Δέσποινα, καὶ χαριστηρίους ᾠδάς Σοι προσάγει, διὰ τῆς Σῆς βοηθείας καὶ ῥοπῆς, παρ’ ἐλπίδα σωθεῖσα· τοῦ γὰρ συμβάντος ἐμπρησμοῦ, τῇ χάριτί Σου περιεγένετο καὶ τῶν σκανδάλων τοῦ ἐχθροῦ ὑπεράνω δείκνυται· διὸ καὶ τὴν ἁγίαν Εἰκόνα Σου, ἐκλάμπουσαν ἡμῶν τῶν ἀγαθῶν Σου τὰς ἐκλάμψεις ἐν κόλποις κατέχουσα, σὺν τῷ Γαβριὴλ ἐκβοᾷ Σοι· χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετὰ Σου, ὁ δωρούμενος ἡμῖν διὰ Σοῦ τὸ μέγα ἔλεος.


Εἰς τὸν Στίχον. Ἦχος πλ. α΄. Χαίροις ἀσκητικῶν.


Χαίροις, ὁ θησαυρὸς τῆς ζωῆς, ἡ κιβωτὸς τοῦ νοητοῦ ἁγιάσματος, ὁ θρόνος ὁ ἐπηρμένος, τοῦ Βασιλέως Χριστοῦ, τὸ τετυρωμένον ὄρος πάναγνε, λυχνία ἑπτάφωτος, τῶν ἀΰλων ἐλλάμψεων, τῶν ἀποῤῥήτων, μυστηρίων φανέρωσις, ἱλαστήριον, νοερὸν τῶν ψυχῶν ἡμῶν· ἄχραντε παντευλόγητε, θερμὸν καταφύγιον, καὶ ἀῤῥαγὴς προστασία, καὶ κηδεμὼν καὶ Γερόντισσα, τῆς μάνδρας Σου ταύτης, ἣν ἀπαύστως περιέπεις ἐκ πάσης θλίψεως.


Στ.: Τὸ πρόσωπόν Σου λιτανεύσουσιν οἱ πλούσιοι τοῦ λαοῦ.


Πάλαι, ζώσῃ φωνῇ θαυμαστῶς, ἐκ τῆς ἁγίας καὶ ἀχράντου Εἰκόνος Σου, ἐφώνησας Θεοτόκε, τὸν λειτουργὸν ἐκτελεῖν, ἐν σπουδῇ τὸ ἔργον ἐπιτάττουσα, πληροῦσα τοῦ Γέροντος, τοῦ ὁσίου τὴν αἴτησιν· ἔνθεν τὴν κλῆσιν, Γεροντίσσης κεκλήρωσαι, καὶ ἐν ἅπασι, βοηθεῖς τοῖς οἰκέταις Σου· ὅθεν τῇ ἀοράτῳ Σου, προστάξει πανύμνητε, ἄρδην τὸ πῦρ τὸ παμφάγον, εἶξε καὶ τέλεον ἔσβεσται, ἡμεῖς δὲ σωθέντες, τῶν θαυμάτων Σου τὴν χάριν, ὑμνοῦμεν Δέσποινα.


Στ.: Μνησθήσομαι τοῦ ὀνόματός Σου ἐν πάσῃ γενεᾷ καὶ γενεᾷ.


Χαίρει, τῇ προστασίᾳ τῇ Σῇ, τοῦ Παντοκράτορος Μονὴ ἡ περίβλεπτος, Παρθένε εὐλογημένη, καὶ ὁδηγὸν ἀσφαλῆ, καὶ γλυκεῖαν σκέπην καὶ ἀντίληψιν, καὶ θείαν Γερόντισσαν, κεκτημένη Σε πάναγνε, πάσης ἀνάγκης, διὰ Σοῦ ἀπαλλάττεται, καὶ τοῦ ἔναγχος, ἐμπρησμοῦ ἀνασέσωσται· ὅθεν χαριστηρίους Σοι, ᾠδὰς ἀναμέλπουσα, διαπρυσίως κηρύττει, τῆς ἀρωγῆς Σου τὸ μέγεθος, ἁγνὴ Θεοτόκε· δι’ ἧς εὕρατο ὁ κόσμος τὸ μέγα ἔλεος.


Δόξα. Καὶ νῦν. Ἦχος πλ. δ΄.


Ἡ τῶν ἀΰλων οὐσιῶν ὑπερέχουσα, ὡς τοῦ ἀδύτου φωτὸς Μήτηρ, πρὸς αἶνον ἡμᾶς συγκαλεῖται, ἡ Θεοτόκος Μαριάμ, τῶν ὑπὲρ νοῦν αὐτῆς θαυμάτων· τρυφήσωμεν οὖν ἅπαντες ταῖς παρ’ αὐτῆς χορηγουμέναις δωρεαῖς· κατ’ ἐξαίρετον γὰρ τρόπον, διαδήλους ἡμῖν δείκνυσι καὶ ἐναργεῖς, τῆς προστασίας αὐτῆς ἐν παντὶ τὰς χάριτας. Ἡ λαμπὰς ἡ χρυσαυγής, ὁ ναὸς τῆς θείας δόξης, τὸ θυμιατήριον τοῦ θείου ἄνθρακος, ἡ κατάκαρπος ἐλαία, ἡ τῶν θείων οἰκτιρμῶν καρποφοροῦσα τὴν ἱλαρότητα, πρὸς σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν.


Νῦν ἀπολύεις. Τρισάγιον.


Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε


Ὡς πάλαι ἐφώνησας ἐκ τῆς εἰκόνος τῆς Σῆς, τανῦν ἡμᾶς ἔσωσας ἐκ τοῦ παμφάγου πυρός, Παρθένε πανύμνητε, ὅθεν ὡς Γεροντίσσῃ, τῆς Μονῆς ταύτης οὔσῃ, ἄδομέν Σοι τὸν ὕμνον, καὶ πιστῶς εκβοῶμεν· χαῖρε Κεχαριτωμένη ὁ Κύριος μετὰ Σοῦ.


Ἀπόλυσις.


ΟΡΘΡΟΣ


Μετὰ τὴν α’ Στιχολογίαν, Κάθισμα. Ἦχος α΄. Τὸν τάφον Σου Σωτήρ.


Ὡς θεῖον θησαυρόν, τῆς ἁγίας Σου δόξης, καὶ ἄδυτον πυρσόν, σωτηρίου ἐλπίδος, τὴν πάνσεπτον Εἰκόνα Σου, Θεοτόκε ἀνέδειξας, τοῖς ἐν πνεύματι, ταύτῃ τῇ μάνδρᾳ βιοῦσιν· οὓς περίεπε, οἷα πηγὴ εὐσπλαγχνίας, σκανδάλων τοῦ ὄφεως.


Δόξα. Καὶ νῦν.


Ἀνέστειλας ἁγνή, ἀοράτῳ ῥοπῇ Σου, τὸ πῦρ τὸ ἐκραγέν, καὶ ἡμᾶς καταπτῆξαν· διὸ εὐγνωμοσύνης Σοι, ἀναφέρομεν αἴνεσιν, οἱ ἀνάξιοι, καὶ ἐκ ψυχῆς Σοι βοῶμεν· Σὺ Γερόντισσα, ταύτης τῆς μάνδρας Σου πέλεις, καὶ μέγα προσφύγιον.


Μετὰ τὴν β’ Στιχολογίαν, Κάθισμα. Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.


Εἰς φρέαρ ἀπέῤῥιπται ὑπὸ βαρβάρων ποτέ, Εἰκών Σου ἡ ἄχραντος, ἀλλ’ ἀσινὴς ἐν αὐτῷ, τετήρηται Δέσποινα· αὖθις δὲ ὥσπερ πλοῦτος, τοῖς Σοῖς δούλοις δοθεῖσα, ηὔξησε παραδόξως, τοῦ ἐλαίου τὴν σπάνιν· διό Σε μεγαλύνομεν, σωζόμενοι τῇ σκέπῃ Σου.


Δόξα. Καὶ νῦν.


Ἡ Σὴ ἐπιεικεια τὸν γλυκασμὸν τῆς ζωῆς, καὶ δρόσον χρηστότητος τοῖς ἀναξίοις ἡμῖν, σταλάζει ἑκάστοτε· ὅθεν ἀπαλλαγέντες, ἐμπρησμοῦ πανωλέθρου, ᾄδομέν Σοι τὰ σῶστρα, εὐγνωμόνως Παρθένε· Σὲ γὰρ σωτηριώδη λιμένα κεκτήμεθα.


Μετὰ τὸν Πολυέλεον, Κάθισμα. Ἦχος γ΄. Τὴν ὡραιότητα.


Ἡ ἡλιόμορφος, Εἰκών Σου ἄχραντε, στήλη αὐτόγραφος, τῆς Σῆς χρηστότητος, δέδοται ἅπασιν ἡμῖν, τοῖς ᾧδε ἐνασκουμένοις· ταύτης γὰρ ἡ ἔλλαμψις, λύει νέφη τῶν θλίψεων, ταύτης καὶ ἡ χάρις δέ, ἀληθῶς ἀνεχαίτισε, τὸ πῦρ καὶ τὴν Μονὴν ἡμῶν Κόρη, ἔσωσε τούτου τῆς μανίας.


Δόξα. Καὶ νῦν. Τὸ αὐτό.


Εἶτα, οἱ Ἀναβαθμοί· τὸ α’ Ἀντίφωνον τοῦ δ΄ ἤχου.


Προκείμενον: Τὸ πρόσωπόν Σου λιτανεύσουσιν οἱ πλούσιοι τοῦ λαοῦ.


Στ.: Μνησθήσομαι τοῦ ὀνόματός Σου ἐν πάσῃ γενεᾷ καὶ γενεᾷ.


Εὐαγγέλιον, ἐκ τοῦ κατὰ Λουκᾶν: Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἀναστᾶσα Μαριάμ...


Ὁ Ν’ ψαλμός.


Δόξα: Ταῖς τῆς Θεοτόκου...


Καὶ νῦν: Ταῖς τῆς Γεροντίσσης...


Ἰδιόμελον. Ἦχος πλ. β΄. Στ.: Ἐλέησόν με ὁ Θεός...


Ὅτε βασκάνῳ ὀφθαλμῷ, τοῦ τοῖς καλοῖς φθονοῦντος, δεινῇ συμφορᾷ συνεσχέθημεν, τότε ἡ μητρική Σου εὖνοια, ἀναφανδὸν ἡμῖν ἐπιφανεῖσα, μελλούσης καταστροφῆς ἡμᾶς ἐῤῥύσατο, καὶ εὐφροσύνης ἔπλησε τὰς ψυχὰς ἡμῶν· ὅθεν τὴν ἀνάμνησιν τούτου ἄγοντες, εὐχαριστοῦμέν Σοι πανύμνητε, οἱ ἀνάξιοι δοῦλοί Σου· ὅτι πάντοτε ἡμᾶς προφθάνεις καὶ τῶν δεινῶν ἐξαίρεις, καὶ σώζεις τὰς ψυχὰς ἡμῶν.


Εἶτα, οἱ τρεῖς Κανόνες τῆς Θεοτόκου.


Ὁ α’ Κανών, οὗ ἡ ἀκροστιχίς: ᾎσμα ἐξάδω τῇ Γεροντίσσῃ Κόρῃ. Γερασίμου.


ᾨδὴ α΄. Ἦχος δ΄. Ἀνοίξω τὸ στόμα μου.


Ἀνάτειλον Δέσποινα φῶς οὐρανίου μοι γνώσεως, καὶ λόγον σοφίας μοι δώρησαι δέομαι, ὡς ἂν μέλψω Σου, θαυμάτων τὰς δυνάμεις, δι’ ὧν σώζεις πάντοτε, τοὺς Σοὶ προστρέχοντας.


Σαρκὸς ὁμοιώματι, Πατρὸς τεκοῦσα τὸν σύνθρονον, σαρκός Σου ἐλάμπρυνας, εἶδος τὸ ἔγχρωμον, ὃ καὶ δέδωκας, ἡμῖν τοῖς ἀναξίοις, ὡς πλοῦτον οὐράνιον, τῆς προστασίας Σου.


Μανίαν ἀκάθεκτον, πυρὸς παμφάγου ἀνέστειλας, καὶ ἔσωσας ἄχραντε, καταστροφῆς ὑλικῆς, τὴν παροῦσάν Σου, Μονὴν Θεογεννῆτορ· διὸ τῆς εὐνοίας Σου, μέλπει τὸ μέγεθος.


Ἁγίασμα ἔνθεον, καὶ νοητὸν ἱλαστήριον, τὴν θείαν Εἰκόνα Σου, ἡμῖν ἀνέδειξας, ἁγιάζουσαν, ἡμῶν τὰς διανοίας, καὶ βρύουσαν πάναγνε, χάριν θεόβρυτον.


Ὁ β’ Κανών, οὗ ἡ ἀκροστιχίς: Σκέπε Πάναγνε τόδε Σεμνεῖον. Γερασίμου.


ᾨδὴ α΄. Ἦχος πλ. δ΄. Ὑγρὰν διοδεύσας.


Συμπάθειαν ἔχουσα μητρικήν, Κεχαριτωμένη, ὠς τεκοῦσα τὸν Λυτρωτήν, κάμφθητι ἡμῶν τῇ παρακλήσει, καὶ χαλεπῶν ἡμᾶς λύτρωσαι θλίψεων.


Κραταίωμα Κόρη καὶ προσφυγή, τῆς μάνδρας Σου ταύτης, καὶ Γερόντισσα ἀληθής, οἰκείᾳ φανεῖσα εὐσπλαγχνίᾳ, ἡμὰς λυτροῦσαι δεινῶν περιστάσεων.


Ἐπήρθη ὁ βάσκανος καθ’ ἡμῶν, πυρὸ ἀπειλήσας, ἀναλῶσαι ἡμᾶς δεινῷ· ἀλλ’ ἐπιφανεῖσα ἡ Σὴ χάρις, τούτου τὸ θράσος καθεῖλε Πανάχραντε.


Πυρὸς μὲν κατέστειλας τὴν ὁρμήν, ἡμᾶς δὲ Παρθένε, ἐλυτρώσω ἐκ τῆς φθορᾶς· διὸ χαριστήριόν Σοι αἶνον, εὐγνωμονοῦντες προσάδομεν Δέσποινα.


Ὁ γ’ Κανών, οὗ ἡ ἀκροστιχίς: Τῇ Γεροντίσσῃ Παρθένῳ ᾆσμα. Γερασίμου.


ᾨδὴ α΄. Ἦχος καὶ Εἱρμὸς ὁ αὐτός.


Τὴν θείαν Εἰκόνα Σου καὶ σεπτήν, πλουτοῦσα Παρθένε, Παντοκράτορος ἡ Μονή, ταύτῃ παρεστῶσα ἐκβοᾷ σοι· χαῖρε ἡμῶν Θεοτόκε Γερόντισσα.


Ἡγίαστε Κόρη ἡ Σὴ Εἰκών, ἐν ᾗ καθορῶμεν, τὴν μορφήν Σου τὴν ἱλαράν, ἥνπερ καὶ Γερόντισσαν καλοῦμεν, ὡς προεστῶσαν ἡμῶν καὶ ἀντίληψιν.


Γερόντισσα κέκλησαι ἀληθῶς, Κεχαριτωμένη, Παντοκράτορος τῆς Μονῆς, λαβοῦσα τὸ ὄνομα προσφόρως, καὶ βεβαιοῦσα αὐτὸ ἐν τοῖς πράγμασιν.


Ἐτέχθη αἱμάτων Σου ἐξ ἁγνῶν, ὁ πάντων Δεσπότης, καὶ διέσωσε τὸν Ἀδάμ. ᾧ πρέσβευε Κόρη οἷα Μήτηρ, κατοικτειρῆσαι κἀμὲ τὸν ἀνάξιον.


Καταβασία:


Ἀνοίξω τὸ στόμα μου, καὶ πληρωθήσεται Πνεύματος, καὶ λόγον ἐρεύξομαι, τῇ Βασιλίδι Μητρί· καὶ ὀφθήσομαι, φαιδρῶς πανηγυρίζων, καὶ ᾄσω γηθόμενος, ταύτης τὰ θαύματα.


ᾨδὴ γ΄. Τοὺς Σοὺς ὑμνολόγους Θεοτόκε.


Ἐξῆλθε φωνὴ ἐκ τῆς Εἰκόνος, τῆς Σῆς Θεοτόκε θαυμαστῶως, τὸ τοῦ ὁσίου Γέροντος, πληροῦσα καταθύμιον, ἐντεῦθεν καὶ Γερόντισσαν, ταύτην ἁγνὴ προσηγόρευσαν.


Ξενίζει ἡμῶν τὰς διανοίας, ἡ χάρις μορφῆς Σου τῆς σεπτῆς· πῶς ἄφθαρτον τετήρηται, ἔνδον ἁγνὴ τοῦ φρέατος, πολλῶν ἐτῶν ἑλίξεσι, καὶ ἡμῖν πάλιν δεδώρηται.


Ἀφλέκτως θεότητος τὴν φλόγα, βαστάσασα Κόρη ἐν γαστρί, φλογὸς δεινῆς τὸ ὅρμημα, ἀνεχειρίσω τάχιστα, καὶ παρ’ ἐλπίδα ἔσωσας, ἡμᾶς ἁγνὴ κινδυνεύοντας,


Δρόσῳ μητρικῆς Σου συμπαθείας, τὸν καύσωνα Κόρη τῶν παθῶν, ἐν ᾧ κατατηκόμεθα, διάλυσον ὡς εὔσπλαγχνος· Σὺ γὰρ ἡμῶν Γερόντισσα. Καὶ ἀρωγὸς καὶ ἀντίληψις.


Ἕτερος. Σὺ εἶ τὸ στερέωμα.


Ἔχει Σὲ βοήθειαν, ἡ Παντοκράτορος ἄχραντε, σεπτὴ Μονή· ὅθεν τῇ ἁγίᾳ, ἐγκαυχᾶται Εἰκόνι Σου.


Πῦρ τὸ πανωλέθριον, ἔναγχος Κόρη κατέσβεσας, καὶ τῆς αὐτοῦ, ἀκαθέκτου ῥύμης, ἀσινεῖς ἡμᾶς ἔσωσας.


Αἶνόν Σοι προσάγομεν, εὐχαριστοῦντές Σε Δέσποινα· ὅτι ἡμᾶς σώζεις ἐκ κινδύνων, κραταιᾷ ἀντιλήψει Σου.


Νᾶμα θεῖον πρόεισιν, ἐκ τῆς ἀχράντου Εἰκόνος Σου, ὡς ἐξ Ἐδὲμ Κόρη καὶ εὐφραίνει, τὰς καρδίας τῶν δούλων Σου.


Ἕτερος. Οὐρανίας ἁψῖδος.


Ῥῦσαι πάσης ἀνάγκης καὶ πειρασμῶν ἄχραντε, ταύτην τὴν ἁγίαν Σου ποίμνην, τὸ Σὸν ἐκτύπωμα, μέγα προπύργιον, τὸ ἱερὸν κεκτημένη, καὶ ἐκδεχομένην Σου, τὴν χάριν ἄνωθεν.


Ὁ βραδέως τὸ θεῖον, ἔργον τελῶν ἄχραντε, τῇ ἐκ τῆς σεπτῆς Σου Εἰκόνος, φωνῇ ἐντέταλται, τοῦτο τελέσαι σπουδῇ· ὅθεν Γερόντισσα ταύτης, τῆς Μονῆς ὠνόμασαι, τῇ Σῇ χρηστότητι.


Νοῦν θεόφρονα δίδου, καὶ λογισμὸν σύντονον, ἐν τῇ ἐργασίᾳ τοῦ θείου, ἁγνὴ θελήματος, τοῖς καταφεύγουσι, τῇ ἱερᾷ Σου Εἰκόνι, καὶ τὰ μεγαλεῖά Σου, πίστει δοξάζουσι.


Τῇ σεπτῇ Σου Εἰκόνι, ὁ τῆς Μονῆς πρόεδρος, πάλαι προσπεσὼν καὶ αἰτήσας, ἔλαιον ἄχραντε, τούτου εἰσήκουσας, καὶ ἐπληρώθη ὁ πόθος, οὗπερ ἐξῃτήσατο, εἰς πάντων ἔκπληξιν.


Καταβασία:


Τοὺς σοὺς ὑμνολόγους, Θεοτόκε, ἡ ζῶσα καὶ ἄφθονος πηγή, θίασον συγκροτήσαντας πνευματικόν, στερέωσον· καὶ ἐν τῇ θείᾳ δόξῃ Σου, στεφάνων δόξης ἀξίωσον.


Κάθισμα. Ἦχος δ΄. Κατεπλάγη Ἰωσήφ.


Καταπλήττει ἀληθῶς, τὰς διανοίας τῶν πιστῶν, ἡ πολλή Σου πρὸς ἡμᾶς, καὶ ὀξυτάτη ἀρωγή, καὶ τῆς εὐνοίας Σου ὁ πλοῦτος ὁ ἄπειρος· Σὺ γὰρ βοηθεῖς ἡμῖν ἑκάστοτε, καὶ ῥύῃ συμφορῶν δεινῶν καὶ θλίψεων· τί οὖν ἡμεῖς οἱ οἰκτροὶ προσαγάγωμεν, τῇ Σῇ χρηστότητι ἄχραντε; Ἄλλ’ ὅμως δέχου ἡμῶν τοὺς ὕμνους, καὶ τὴν ζωὴν ἡμῶν βελτίωσον.


Δόξα. Καὶ νῦν. Τὸ αὐτό.


ᾨδὴ δ΄. Τὴν ἀνεξιχνίαστον θείαν βουλήν.


Ὤκησεν ἐν μήτρᾳ Σου δίχα ῥοπῆς, Λόγος τοῦ Πατρὸς ὁ ὑπέρθεος, καὶ ἐξ αἱμάτων, τῶν ἁγνῶν Σου σαρκωθείς, τῷ κόσμῳ ὤφθη Δέσποινα, λύων τοῦ Ἀδὰμ τὸ κατάκριμα.


Τεῖχος καὶ ὀχύρωμα καὶ προσφυγήν, καὶ καταφυγὴν καὶ στερέωμα, αὕτη ἡ μάνδρα, κεκτημένη Σε ἁγνή, περιδεῶς ἀσπάζεται, τὸν φωτολαμπῆ χαρακτῆρά Σου.


Ἤκουσας πανάμωμε τοῦ στεναγμοῦ, ἡμῶν τῶν ἀχρείων καὶ ἔσπευσας, ὡς τοῦ ἐλέους, ἀνεξάντλητος πηγή, εἰς τὴν ἡμῶν βοήθεια· ὅθεν Σου τὴν χάριν κηρύττομεν.


Γέγονεν ὁ τόκος Σου τοῖς ἐπὶ γῆς, λύτρωσις φθορᾶς καὶ ἀνάστασις· ἡμῖν δὲ ἄρτι, ἡ ἀντίληψις ἡ Σή, παραμυθία πέφηνε, Κόρη καὶ γλυκεῖα ἀνάψυξις.


Ἔλλαμψιν σωτήριον καὶ φωτισμόν, καὶ παραπτωμάτων συγχώρησιν, καὶ τῶν ἐν βίῳ, συμφορῶν ἀπαλλαγήν, δίδου ἡμῖν ὦ Δέσποινα, τοῖς εἰλικρινῶς πεποιθόσι Σοι.


Ἕτερος. Εἰσακήκοα Κύριε.


Ἀνεφάνη καὶ δέδοται, Κόρη τῷ Σῷ νεύματι ἐκ τοῦ ὕδατος, τὸ ὡραῖόν Σου ἐκτύπωμα, ταύτῃ Σου τῇ μάνδρᾳ ὡς θησαύρισμα.


Γαλουχήσασα πάναγνε, τὸν Δημιουργὸν τῶν ὅλων ὡς νήπιον, γαλουχεῖς ἡμᾶς ὡς τέκνα Σου, γάλακτι γνησίῳ τῆς προνοίας Σου.


Νεμομένην κατέστειλας, ταύτην Σου τὴν μάνδραν φλόγαν ὀλέθριον· ὅθεν ᾄδομεν ὡς σῶστρά Σοι, τὸν παρόντα ὕμνον Κόρη χαίροντες.


Ἐπεφάνη ἡ χάρις Σου, ὡς πυρσὸς ἐλπίδος Θεογεννήτρια, καὶ ἡμᾶς παρεμυθήσατο, ἐν τῇ ἐπελθούσῃ θλίψει ἔναγχος.


Ἕτερος. Ὁ αὐτός.


Ἱλασμὸν ἡμῖν αἴτησαι, καὶ πλημμελημάτων τὴν ἀπολύτρωσιν, Θεοτόκε ἀειπάρθενε, τοῖς θερμῶς τῇ σκέπῃ Σου προστρέχουσι.


Σὲ προστάτην καὶ ἔφορον, ἡ Μονὴ κατέχουσα Παντοκράτορος, χαριστήρια ἐφύμνια, Κόρη κατὰ χρέος ἀναμέλπει Σοι.


Σαρκωθεὶς ἐξ αἱμάτων Σου, ὁ τὸ εἶναι πᾶσι διδοὺς πανάχραντε, διασώζει ταῖς πρεσβείαις Σου, τοὺς εἰλικρινὼς Σε μεγαλύνοντας.


Ἡ σεπτή Σου ἐμφέρεια, ἡμῖν ὑπεμφαίνει τὴν τοῦ προσώπου Σου, ἱλαρότητα Γερόντισσα, καὶ τῶν οἰκτιρμῶν Σου τὴν διάδοσιν.


Καταβασία:


Τὴν ἀνεξιχνίαστον θείαν βουλήν, τῆς ἐκ τῆς Παρθένου σαρκώσεως, Σοῦ τοῦ Ὑψίστου, ὁ προφήτης Ἀββακούμ, κατανοῶν ἐκραύγαζε· Δόξα τῇ δυνάμει Σου Κύριε.


ᾨδὴ ε΄. Ἐξέστη τὰ σύμπαντα.


Ῥυσθέντες πανάμωμε ὀξεία ἀντιλήψει Σου, ἐκ καταστροφῆς τελειοτάτης, ἐκ τοῦ συμβάντος ᾥδε δεινοῦ ἐμπρησμοῦ, ὡς σκέπην σωτήριον ἡμῶν, πόθῳ Σε γεραίρομεν, ἐτησίοις ἐν ᾄσμασι.


Ὁ θύτης ὡς ἤκουσεν ἐκ τῆς σεπτῆς Εἰκόνος Σου, πάλαι τῆς φωνῆς Σου ἐξεπλάγη· ἡμεῖς δὲ ἤδη περικυκλοῦντες αὐτήν, ἴασιν καὶ χάριν καὶ τρυφήν, καὶ παθῶν ἐκλύτρωσιν, κομιζόμεθα πάναγνε.


Ναὸς φωτοστόλιστος ὤφθης τοῦ Παντοκράτορος, τοῦτον σωματώσασα ἀφράστως· νῦν δὲ Παρθένε ἐν τῷ ἁγίῳ ναῷ, ταύτης τῆς Μονῆς ἡ Σὴ Εἰκών, ὡς νύμφη ἐνίδρυται, ἐκλεκτὴ καὶ ὁλόφωτος.


Τὸ ἔλαιον ηὔξησας καμφθεῖσα ταῖς ἐντεύξεσι, πάλαι τῶν σεπτῶν Σου θεραπόντων, καὶ τοὺς ἐνταῦθα οἰκοῦντας εὔφρανας, Κόρη τοῖς πολλοῖς Σου οἰκτιρμοῖς· ὅθεν ὡς Γερόντισσαν, ἡμῶν πάντων ὑμνοῦμέν Σε.


Ἕτερος. Φώτισον ἡμᾶς.


Τεῖχος ἀῤῥαγές, ἀσφαλείας ἡμῖν γένοιτο, καὶ δεινῶν ἀποτροπὴ παντοδαπῶν, ἡ θερμή Σου προστασία παντευλόγητε.


Ὅλη εὐμενής, πλήρης οἴκτου καὶ χρηστότητος, ἡ πανάχραντός Σου ὄψις ἀγαθή, γεγραμμένη καθορᾶται τῇ Εἰκόνι Σου.


Δίδου φωτισμόν, καὶ εἰρήνην καὶ ὁμόνοιαν, τοῖς ἐνταῦθα ἀσκουμένοις εὐσεβῶς, ὡς Γερόντισσα ἡμῶν Θεοχαρίτωτε.


Ἔσβεσται τὸ πῦρ, ἀοράτῳ ἐπιτάξει Σου, τὸ μυκώμενον ἀγρίως καθ’ ἡμῶν, καὶ ἡμεῖς χαρᾶς ἐπλήσθημεν πανύμνητε.


Ἕτερος. Φώτισον ἡμᾶς.


Πύργος ἀσφαλής, προστασίας Κόρη γένοιτο, τῆς Εἰκόνος Σου ἡ χάρις ἀληθῶς, τῇ παρούσῃ ἡμῶν μάνδρᾳ ἀειπάρθενε.


Ἄνθρακας παθῶν, καὶ ποικίλων περιστάσεων, τῆς εὐνοίας Σου ἡ ἔκφανσις ἡμῖν, κατασβέννυσι Γερόντισσα ἑκάστοτε.


Ῥείθροις νοητοῖς, τῆς χρηστότητός Σου Δέσποινα, τὰς καρδίας ἡμῶν ἄρδευσον ἁγνή, πρὸς ζωῆς καρποφορίαν τὴν οὐράνιον.


Θαύμασι σεπτοῖς, ἡ Εἰκών Σου ἡ ὑπέρτιμος, ἐδοξάσθη Θεοτόκε ἀληθῶς, τὴν Μονὴν τοῦ Παντοκράτορος εὐφραίνουσα.


Καταβασία:


Ἐξέστη τὰ σύμπαντα, ἐπὶ τῇ θείᾳ δόξῃ Σου· Σὺ γάρ, ἀπειρόγαμε Παρθένε, ἔσχες ἐν μήτρᾳ, τὸν ἐπὶ πάντων Θεόν, καὶ τέτοκας ἄχρονον Υἱόν, πᾶσι τοῖς ὑμνοῦσί Σε, σωτηρίαν βραβεύουσα.


ᾨδὴ στ΄. Τὴν θείαν ταύτην.


Ἰδοὺ ἁγνὴ κεχαρίτωται, Εἰκών Σου ἡ λαμπρὰ καὶ ὑπέρτιμος, τῇ ἀγλάΐᾳ Σου· ὅθεν αὐτῇ προσπελάζοντες, ἁγιασμὸν καὶ χάριν ἀεὶ λαμβάνομεν.


Σωτῆρα πάντων καὶ Κύριον, κυήσασα σαρκὶ Μητροπάρθενε, τὸν κόσμον σώζοντα, σώζεις ἡμᾶς πάσης θλίψεως, καὶ τῶν ἐπερχομένων κινδύνων πάντοτε.


Σύντρομος Κόρη γεγένηται, τὴν Σὴν ἀκουτισθεὶς θείαν πρόσταξιν, ἐκ τῆς Εἰκόνος Σου, ὁ ἱερεὺς καὶ τετέλεκε, σπουδαίως τὴν θυσίαν τὴν ὑπερκόσμιον.


Ἠσχύνθη Κόρη ὁ βάσκανος, ἐχθρὸς ὁ καθ’ ἡμῶν φρυαττόμενος, ὡς εἶδε Δέσποινα, τὸ πῦρ σβεσθὲν τῇ Σῇ χάριτι, τὸ ἀπειλῆσαν πᾶσαν ἡμῶν τὴν ὑπάρξιν.


Ἕτερος. Ἱλάσθητί μοι Σωτήρ.


Σκέπη ἡμῶν ἀσφαλής, καὶ ἱλαστήριον ἔμψυχον, ὑπάρχουσα ἀληθῶς, Κόρη παντευλόγητε, ὡς ἡμῶν Γερόντισσα, πρὸς ζωῆς εἰσόδους, καθοδήγει ἡμᾶς πάντοτε.


Ἐτήσιον ἑορτήν, χαρμονικῶς συγκροτοῦμέν Σου, ἀντὶ πολλῶν ἀγαθῶν, ὧν καταπολαύομεν, παρὰ τῆς εὐνοίας Σου, Κεχαριτωμένη, οἱ ἀνάξιοι οἰκέται Σου.


Μανίας τῆς τοῦ πυρός, ἡμᾶς ἀφλέκτους ἐφύλαξας, καὶ πάσης ἐπιβουλῆς, ἀνωτέρους Δέσποινα· διὸ εὐγνωμόνως Σοι, τὴν εὐχαριστίαν, προσκομίζομεν οἱ δοῦλοί Σου.


Νόσων ἡμᾶς χαλεπῶν, καὶ πειρασμῶν καὶ κακώσεων, καὶ μελλουσῶν συμφορῶν, συμπαθῶς διάσωσον· Σὺ γὰρ ἡμῶν ἄχραντε, Γερόντισσα πέλεις, καὶ τῇ Σῇ θαῤῥοῦμεν χάριτι.


Ἕτερος. Τὴν θείαν ταύτην.


Ἐῤῥίφθη, ὑπὸ χειρῶν παρανόμων, ἐν τῷ φρέατι ἡ Εἰκών Σου, ἀλλ’ ἀβλαβὴς ἐν αὐτῷ παραδόξως, τῇ θαυμαστῇ Σου προνοίᾳ τετήρηται, καὶ δέδοται αὖθις ἁγνή, τῇ Μονῇ Σου ὡς μέγα θησαύρισμα.


Νοῆσαι, τῆς πρὸς ἡμᾶς Σου προνοίας, τὰς πολλὰς εὐεργεσίας Παρθένε, δι’ ὧν διέπεις καὶ τρέφεις καὶ θάλπεις, τήνδε τὴν μάνδραν οὐδόλως δυνάμενοι, προσπίπτομεν πανευλαβῶς, τῇ σεπτῇ Σου Εἰκόνι Γερόντισσα.


Ὡς ἤκουσε, τῆς ἁγίας φωνῆς Σου, ἐν σπουδῇ τὴν ἱερὰν Λειτουργίαν, ὁ ἱερεὺς διεξήγαγε Κόρη, καὶ τῶν σεπτῶν μυστηρίων μετέδωκε, τῷ μέλλοντι ἐκ τῆς φθορᾶς, πρὸς ζωὴν ἀπελθεῖν τὴν ἀθάνατον.


Ἁγίων, ἁγιωτέρα ὑπάρχεις, ἀσυγκρίτως Θεοτόκε Παρθένε, ὡς τὸν πανάγιον Λόγον τεκοῦσα, τὸν ἁγιάζοντα τοὺς μεγαλύνοντας, τὰ μεγαλεῖά Σου ἁγνή, καὶ θαυμάτων τὸ μέγεθος Δέσποινα.


Καταβασία:


Τὴν θείαν ταύτην καὶ πάντιμον, τελοῦντες Ἑορτὴν οἱ θεόφρονες, τῆς Θεομήτορος, δεῦτε τὰς χεῖρας κροτήσωμεν, τὸν ἐξ Αὐτῆς τεχθέντα, Θεὸν δοξάζοντες.


Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ΄. Τῇ Ὑπερμάχῳ.


Τῆς Θεοτόκου τῇ Εἰκόνι προσπελάσωμεν, ἐξ ἧς βραβεύει πᾶσαν δόσιν ἡμῖν ἄνωθεν, ὡς Γερόντισσα καὶ φύλαξ ἡμῶν καὶ σκέπη· ἀλλ’ ὡς ἔσωσας ἡμᾶς πυρὸς ὁρμήματος, οὕτω σῶσον καὶ μελλούσης Κόρη θλίψεως· τοὺς βοῶντάς Σοι· χαῖρε πάντων βοήθεια.


Ὁ Οἶκος.


Ἄχραντε Θεοτόκε, ἡ ἡμῶν προστασία, καὶ ἔφορος καὶ σώτειρα θεία, διάσῳζε ὡς ἔσωσας πρίν, τὴν παροῦσαν μάνδραν ἀνακειμένην Σοι, ἐκ πάσης περιστάσεως· ἰδοὺ γὰρ πόθῳ ἐκβοᾷ Σοι·


Χαῖρε, δι’ ἧς ἡ λύπη παρῆλθε·


χαῖρε, δι’ ἧς ὁ Ἄθως φρουρεῖται.


Χαῖρε, θλιβομένων ψυχῶν παραμύθιον·


χαῖρε, πονουμένων θερμὸν καταφύγιον.


Χαῖρε, ὅτι ἡμᾶς ἔσωσας, χαλεπῆς πυρκαϊᾶς·


χαῖρε, ὅτι ῥύη πάντοτε, τὴν Σὴν ποίμνην ἐκ φθορᾶς.


Χαῖρε, κινδυνευόντων ἀσφαλὴς σωτηρία·


χαῖρε, ἁμαρτανόντων πρὸς Χριστὸν μεσιτεία.


Χαῖρε, πολλῶν ἀγαθῶν ἡμῖν δότειρα·


χαῖρε, φρουρὸς ἡμῶν καὶ Γερόντισσα.


Χαῖρε, ἐλπὶς τῶν ἐνταῦθα ἀσκούντων·


χαῖρε, χαρὰ τῶν ἀεὶ προσφωνούντων.


Χαῖρε, πάντων βοήθεια.


Συναξάριον.


Τῇ Β΄ τοῦ αὐτοῦ Μηνός, ἡ Σύναξις τῆςΕἰκόνος τῆς Παναγίας τῆς Γεροντίσσης τῆς Μονῆς Παντοκράτορος Ἁγίου Ὄρους, καθ’ ἣν ἑορτάζομεν τὴν εὕρεσιν τῆς Εἰκόνος Αὐτῆς, τὴν κατάσβεσιν τῆς ἐν ἔτει 1948 ἐκραγείσης πυρκαϊᾶς ἐν τῇ Μοῇ Παντοκράτορος, ὡς καὶ τὰς πολλὰς Αὐτῆς θαυματουργίας.


Πυρὸς ἡμᾶς ἔσωσας μανίας Κόρη,


ἔνθεν τὰ σῶστρά σοι ἐκτίνομεν πίστει.


Παρθενικὴ Μαρίη ὁλοῆς σαώζεις ἁμᾶς πυρῆς.


Ἡ ἁγία αὕτη Εἰκών, ἵσταται τὴν σήμερον ἐντὸς τοῦ Καθολικοῦ Ναοῦ τῆς Μονῆς Παντοκράτορος τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἐπὶ τοῦ κατὰ ἀνατολὰς κίονος τοῦ ἀριστεροῦ χοροῦ· τὸ πάλαι δὲ εὑρίσκετο ἐντὸς τοῦ ἱεροῦ Βήματος. Ἦν δέ ποτε ἐν αὐτῇ τῇ Μονῇ, εἷς Καθηγούμενος ἐνάρετος καὶ προβεβηκὼς τῇ ἡλικίᾳ, ὅστις καὶ ἠσθένησεν ὀλίγον πρὸ τῆς προσεγγιζούσης τελευτῆς αὐτοῦ καὶ κατὰ ἀποκάλυψιν ἐγνώρισεν τὸν καιρὸν αὐτῆς. Ἐπιποθῶν δὲ ἵνα πρὸ τῆς αὐτοῦ ἀναχωρήσεως εἰς τὴν αἰώνιον ζωὴν καταξιωθῇ τῶν ἀχράντων Μυστηρίων, παρεκάλει τὸν ἑφημερεύοντα τότε ἱερομόναχον, ἵνα σπεύσῃ πρὸς ἐκτέλεσιν τῆς θείας ἱερουργίας· ἀλλ’ ὁ ἱερομόναχος οὐδόλως ἔδωκεν προσοχὴν εἰς τὴν αἴτησιν τοῦ Καθηγουμένου αὐτοῦ, ἀλλ’ ἐποίει τὸ ἔργον αὐτοῦ ἀργῶς· ὅθεν ἀμέσως ἀκούει παρὰ τῆς εὑρισκομένης τότε, ὡς ἔφημεν, ἐν τῷ Βήματι Θεομητορικῆς ταύτης Εἰκόνος ἀπειλητικὴν φωνήν, διατάττουσαν αὐτὸν ἵν’ ἐκτελέσῃ τὴν ἐπιθυμίαν καὶ θέλησιν τοῦ Καθηγουμένου αὐτοῦ· ὅθεν διὰ τάυτην τὴν αἰτίαν προσῳκειώθη τῇ ἁγίᾳ ταύτῃ Εἰκόνι, τὸ συμβολικὸν τοῦτο ὄνομα Γερόντισσα.


Ἡ Θεοτόκος ὑπάρχει ἐζωγραφισμένη ἐν αὐτῇ ὁλόσωμος· ὑπάρχει δὲ ἡ Εἰκὼν ἀνακαινισμένη καὶ ἐνδεδυμένη ἔνδυμα ἀργυροῦν. Ὁ δὲ ἐπὶ τοῦ ἀργυροῦ ἐνδύματος ὁρώμενος πίθος ἐγένετο εἰς ὑπόμνησιν τοῦ ὅτι ἐν μιᾷ τῶν ἡμερῶν, εὐχομένου ἐνώπιον αὐτῆς τοῦ Ἡγουμένου, ἐγένετο θαυμασίως πληθυσμὸς τοῦ ἐλαίου, εἰς τοὺς κενοὺς πίθους τῆς Μονῆς.


Ἐν καιρῷ τῆς τῶν Σαρακηνῶν ἐπιδρομῆς εἰς τὴν Μονήν, ἡ ἁγία αὕτη Εἰκὼν ἐῤῥίφθη ὑπ’ αὐτῶν ἐντὸς τοῦ πλησίον τῆς Μονῆς φρέατος, ἔπειτα δὲ εὑρέθη ἐκεῖ δι’ ὁδηγίας τῶν συγγενῶν ἑνὸς ἐξ αὐτῶν τῶν Σαρακηνῶν, τοῦ ἀβλεψίᾳ παταχθέντος διὰ τὴν τόλμην καὶ ἀφροσύνην αὐτοῦ· ὁ δυστυχὴς οὗτος βάρβαρος ἠθέλησεν ἐκ τῆς ἀνοήτου περιφρονήσεως, ἣν εἶχεν εἰς τὸ ἱερὸν τοῦτο κειμήλιον, ἵνα διασχίσῃ τὴν ἁγίαν ταύτην Εἰκόνα καὶ κατακόψῃ εἰς τμήματα, ὅπως ἀνάψῃ δι’ αὐτῶν τὴν ἑαυτοῦ καπνοσύριγγα· ἀλλ’ αὐτῇ τῇ ὥρᾳ ἀπώλεσε τὴν ὅρασιν αὐτοῦ διὰ τὴν τοιαύτην αὐτοῦ θρασύτητα· ἡ δὲ ἁγία Εἰκὼν διέμεινεν ἐν τῷ φρέατι 80 ἔτη. Οὗτος ὁ βάρβαρος, ὁ δικαίως τιμωρηθείς, πνέων τὰ λοίσθια καὶ ἀγωνιῶν καὶ μετανοῶν διὰ τὴν τοιαύτην αὐτοῦ ἀφροσύνην, καὶ ἐλπίζων ἵνα λάβῃ ἀνακούφισιν καὶ παρηγορίαν εἰς τὰ δεινᾶ αὐτοῦ διὰ τὴν ἐπὶ τοῦτο μετάνοιαν αὐτοῦ, διέταξε τοὺς οἰκείους αὐτοῦ, ἵνα καὶ μετὰ τὸν αὐτοῦ θάνατον, ἀφεύκτως ἀπέλθωσιν εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος, καὶ ἀνακαλύψωσιν ἐκεῖσε τὴν ἁγίαν ταύτην Εἰκόνα, τὴν κεκρυμμένην οὖσαν ὑπὸ τοῦ ἰδίου καὶ τῶν συντρόφων αὐτοῦ ἐντὸς τοῦ φρέατος. Τοιουτοτρόπως οἱ συγγενεῖς τοῦ μετανοοῦντος τούτου βαρβάρου ἐκπληροῦντες τὴν ἐντολὴν αὐτοῦ ἦλθον εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος, καὶ ἔδειξαν τὸν τόπον ὅπου ἦν ἐῤῥιμμένη ἡ ἁγία αὕτη Εἰκών, ὁπόθεν καὶ ἐξήγαγον αὐτὴν ἐντίμως.


Κατὰ δὲ τὸ σωτήριον ἔτος 1948, μεγάλη πυρκαϊὰ ἐξεράγη εἰς τὴν ἀνατολικὴν πτέρυγαν τῆς Μονῆς, ἀπειλοῦσα αὐτὴν δι’ ὁλοσχεροῦς καταστροφῆς καὶ ἀποτεφρώσεως. Ὅθεν οἱ ἐν αὐτῇ ἐνασκούμενοι Πατέρες, πᾶσαν ἀνθρωπίνην προσπάθειαν καταβαλόντες καὶ οὐδὲν κατορθώσαντες, ἐν τέλει κατέθεσαν τὴν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας καὶ διασώσεως αὐτῶν εἰς τὴν Κυρίαν Θεοτόκον τὴν Γερόντισσαν. Λιτανεύσαντες οὖν μικρὸν ἀντίγραφον τῆς θαυματουργοῦ Αὐτῆς Εἰκόνος καὶ ποιήσαντες δι’ αὐτοῦ τὸ σημεῖον τοῦ Τιμίου Σταυροῦ πρὸ τῆς φλεγομένης πτέρυγος, εὐθέως (ὦ! τοῦ θαύματος) τὸ ἀδηφάγον πῦρ ὑπεχώρησε καὶ κατεσβέσθη εἰς τέλος.


Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Προφήτου Ἀββακούμ.


Τάττει Θεός σοι τοὺς πόδας τεθνηκότι, Εἰς συντέλειαν Ἀββακούμ, καθὼς ἔφης.


Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῶν Ὁσίων Ἰωάννου, Ἡρακλείμωνος, Ἀνδρέου καὶ Θεοφίλου των ἐρημιτῶν.


Ἀνδρῶν τετρακτὺς εἰς ἄλυπον χωρίον, Ἐκ θλίψεως γέμοντος ἦλθε χωρίου.


Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ ἉγίουΣολομώντος, ἀρχιεπισκόπου Ἐφέσου.


Θνήσκει Σολομών, οὐχ’ ὁ τοῦ Δαβὶδ γόνος, ἀλλ’ ὁ Σολομὼν ἀρχιποιμὴν ποιμένων.


Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Ἀβίβου.


Πρὸς πῦρ Ἄβιβος εἶπεν ἀλγεῖν οὐκ ἔχω, ἔχων συνόντα τοῦ πυρὸς τὸν Δεσπότην.


Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Μυρόπης.


Ὄντως μύρον πέφηνε Χριστῷ Μυρόπη, Σῶμα προσδοῦσα διὰ τοῦτον βασάνοις.


Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ἁγίου Μωϋσέως τοῦ Ὁμολογητοῦ.


Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Ἀββακοὺμ τοῦ ἐν Κύπρῳ.


Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Ἰσιδώρου.


Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Κυρίλλου τοῦ Φιλεώτου.


Ὕλης ὑπερβάς, τὴν δυάδα παμμάκαρ,


παρίστασαι νῦν, τῇ ἀΰλῳ Τριάδι.


Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Ἰωαννικίου τοῦ ἐν Σερβίᾳ.


Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Μνήμη τοῦ Ὁσίου Ἀθανασίου τοῦ ἐγκλείστου, τοῦ ἐν τῷ Σπηλαίῳ.


Ταῖς αὐτῶν ἁγίαις πρεσβείαις Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σώσον ἡμᾶς. Ἀμήν.


ᾨδὴ ζ΄. Οὐκ ἐλάτρευσαν.


Κόσμου γέφυρα ἐδείχθης ἀναφέρουσα πρὸς τὰ οὐράνια οἷάπερ Μήτηρ Θεοῦ, τοὺς πίστει δοξάζοντας, τὰ μεγαλεῖά Σου, καὶ βοῶντάς Σοι· εὐλογημένος πάναγνε, ὁ καρπὸς τῆς Σῆς κοιλίας.


Οἱ τῆς χάριτος κρουνοὶ ὑπερεκβλύζουσιν ἐκ τῆς Εἰκόνος Σου ὡς ἐξ ἀφθόνου πηγῆς, Παρθένε καὶ ἄρδουσι πρὸς εὐκαρπίαν ζωῆς, τοὺς βοῶντάς Σοι· χαῖρε ἡμῶν ἀντίληψις, καὶ τοῦ Ὄρους παντὸς σκέπη.


Ῥάβδῳ πάναγνε υἱοὺς ὡς ἀτακτήσαντας ἡμᾶς ἐπαίδευσας παιδείας ἐπιεικοῦς· καὶ νῦν παρεκάλεσας ὡς Μήτηρ εὔσπλαγχνος, συμπαθείᾳ Σου, θλιβέντας ἡμᾶς Δέσποινα συμφορῶν τῇ καταιγίδι.


Ἡ Γερόντισσα ἡμῶν καὶ ὁδηγήτρια θεοχαρίτωτε πρὸς ἀρετῶν τὴν ὁδόν, καὶ τρίβον σωτήριον θείων προστάξεων, ἡμᾶς ἴθυνον, τῇ κραταιᾷ παλάμῃ Σου, τοὺς ἐνταῦθα ἀσκουμένους.


Ἕτερος. Παῖδες Ἑβραίων.


Ἔβλυσεν ἔλαιον ὁ πίθος, τῇ Σῇ χάριτι ἁγνὴ Θεοκυῆτορ· καὶ τὸ θαῦμα τὸ Σόν, κηρύττει ἡ Εἰκών Σου, ἔνθα ὁρῶμεν Δέσποινα, τοῦτο ἐγκεχαραγμένον.


Ἴδε ἁγνὴ τοὺς παρεστῶτας, τῇ Εἰκόνι Σου τῇ κατηγλαϊσμένῃ, καὶ βοῶντας θερμῶς, ἐκ βάθους τῆς καρδίας· Γερόντισσα βοήθησον, τοῖς ἐνταῦθα ἐνοικοῦσιν.


Ὅρμημα Κόρη λυσσαλέον, τὸ μυκώμενον κατὰ τῶν Σῶν προσφύγων, χαλεπῆς πυρκαϊᾶς, κατέστειλας ἐν τάχει, καὶ τῆς Μονῆς διέσωσας, τὴν λοιπὴν οἰκοδομίαν.


Νόμους ἡμᾶς τοῦ Παρακλήτου, ἀναπτέρσον ἐκλελυμένους Κόρη, ῥαθυμίᾳ δεινῇ, καὶ λήθῃ καὶ ἀγνοίᾳ, καὶ τῷ φωτὶ καρδίωσον, ἡμᾶς τῷ τῆς ἀπαθείας.


Ἕτερος. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.


Σωτηρίας λιμένα τὴν σεπτήν Σου Εἰκόνα Κόρη πλουτήσαντες, κυμάτων τῶν τοῦ βίου, τῇ ταύτης προμηθείᾳ ἐκβοῶντες λυτρούμεθα· Σὺ εἶ Παρθένε ἡμῶν, Γερόντισσα καὶ σκέπη.


Μετὰ πίστεως πάλαι προσπεσὼν ὁ Ἡγούμενος τῇ Εἰκόνι Σου, ἐλαίου χορηγίαν, ἀπείληφε πλουσίαν, καὶ βοῶν Σοι ἐκραύγαζε· Σὺ εἶ Παρθένε ἡμῶν, Γερόντισσα καὶ σκέπη.


Ἀειπάρθενε Κόρη τῆς Μονῆς Παντοκράτορος θεῖον στήριγμα, τῷ φόβῳ τοῦ Κυρίου, στήριξον τὰς καρδίας, τῶν πιστῶς ἐκβοώντων Σοι· χαῖρε Παρθένε ἁγνή, ἡμῶν ἡ προστασία.


Γεωργεῖν Θεοτόκε ἀρετῶν ἡμῖν δίδου δύναμιν ἄνωθεν, τοῖς πίστει προσιοῦσι, τῇ θείᾳ Σου Εἰκόνι, καὶ βοῶσιν ἑκάστοτε· Σὺ εἶ Παρθένε ἡμῶν, Γερόντισσα καὶ σκέπη.


Καταβασία:


Οὐκ ἐλάτρευσαν, τῇ κτίσει οἱ θεόφρονες, παρὰ τὸν κτίσαντα· ἀλλὰ πυρὸς ἀπειλήν, ἀνδρείως πατήσαντες, χαίροντες ἔψαλλον· Ὑπερύμνητε, ὁ τῶν πατέρων Κύριος, καὶ Θεὸς εὐλογητὸς εἶ.


ᾨδὴ η΄. Παῖδας εὐαγεῖς.


Γέροντος τὴν ἔφεσιν πληροῦσα, ἐφώνησας ἐκ τοῦ θείου χαρακτῆρός Σου, Δέσποινα πανύμνητε ὡς πηγὴ χρηστότητος· ἐντεῦθέν Σε Γερόντισσα κατεπλουτήσαμεν, ἐκτρέφουσαν ἡμᾶς ὡς υἱούς Σου, καὶ σκέπουσαν Κόρη, βελῶν τῶν τοῦ βελίαρ.


Ἔῤῥιπται εἰς φρέαρ ὑπ’ ἀνόμων, Παρθένε τὸ φωτοφόρον Σου ἐκτύπωμα, ἔνθα πλείστοις ἔτεσιν ἀβλαβὲς πεφύλακται, καὶ θείᾳ εὐδοκίᾳ Σου αὖθις δεδώρηται, ἡμῖν τοῖς ἀναξίοις Σου δούλοις, τοῖς ἀνενδοιάστως, ἐλπίζουσί Σοι Κόρη.


Ῥίγει συσχεθεὶς καὶ ἀγωνίᾳ, Παρθένε ὁ ἀσεβήσας ἔκφρων τύραννος, κατὰ τῆς Εἰκόνος Σου, πνέων τε τὰ λοίσθια, μετανοῶν ἐπέταξε τοῖς συγγενέσιν αὐτοῦ, ἐλθεῖν ἐν τῷ Σῷ κλήρῳ καὶ ταύτην, πάλιν φανερῶσαι ἡμῶν εἰς εὐφροσύνην.


Ἄνωθεν ὡς ὄμβρος κατεῤῥάγη, Παρθένε καὶ ὡς βροχὴ ὄντως ἑκούσιος, ὡς φησὶν ὁ ἔνθεος ψαλμογράφος Δέσποινα, τῆς μητρικῆς προνοίας Σου ἡ ἐπισκίασις, καὶ ἔστη καὶ εἰς τέλος ἐσβέσθη, ἡ φλὸξ ἡ νεμομένη, τόδε σεπτὸν σεμνεῖον.


Ἕτερος. Τὸν Βασιλέα.


Γέγονεν ἄφνω, τυφλὸς πληγῇ ἀοράτῳ, ὁ θεὶς βέβηλον χεῖρα τῇ Σῇ Εἰκόνι, τῆς παραπληξίας, αὐτοῦ εἰσπράξας δίκας.


Ἐκ τῶν σκανδάλων, καὶ ἀπειλῶν ἐπωδύνων, ἀσινεῖς ἡμᾶς διάσωζε ἀπαύστως, τοὺς Σὲ Θεοτόκε, ἀεὶ ὑπερυψοῦντας.


Ῥύπων Παρθένε, τὴν ῥυπωθεῖσαν ψυχήν μου, ἀποκάθαρον παθῶν ἐξ ἀκαθάρτων, καὶ πρὸς μετανοίας, ὁδήγησόν με τρίβον.


Αὔχημα θεῖον, καὶ χρυσοκόλλητον γέρας, Παντοκράτορος Μονὴ ἡ σεβασμία, κέκτηται Παρθένε, τὴν Σὴν λαμπρὰν Εἰκόνα.


Ἕτερος. Ὁ αὐτός.


Ἔχει Παρθένε, ἡ Παντοκράτορος μάνδρα, τὴν Εἰκόνα Σου ἁγίασμα ὡς θεῖον· ὅθεν καὶ προσπίπτει, αὐτῇ μετ’ εὐλαβείας.


Ῥῶσιν καὶ χάριν, ἡ Σὴ Γερόντισσα βρύει, πανυπέρτιμος Εἰκὼν καὶ παναγία, ταύτῃ Σου τῇ ποίμνῃ, πιστῶς Σοι προσκειμένη.


Ἀγαλλιᾶται, ἡ Παντοκράτορος μάνδρα, τῇ Εἰκόνι Σου Γερόντισσα τῇ θείᾳ, ᾗ καὶ προσιοῦσα, πληροῦται εὐφροσύνης.


Σώματος πάθη, καὶ τῆς ψυχῆς τὰς ὀδύνας, ἡμῶν ἴασαι Γερόντισσα Παρθένε, τῶν ὑπερυψούντων, τὸν ἄφραστόν Σου τόκον.


Καταβασία:


Αἰνοῦμεν, εὐλογοῦμεν καὶ προσκυνοῦμεν τὸν Κύριον.


Παῖδας εὐαγεῖς ἐν τῇ καμίνῳ, ὁ τόκος τῆς Θεοτόκου διεσώσατο, τότε μὲν τυπούμενος· νῦν δὲ ἐνεργούμενος, τὴν οἰκουμένην ἅπασαν, ἀγείρει ψάλλουσαν· Τὸν Κύριον ὑμνεῖτε τὰ ἔργα, καὶ ὑπερυψοῦτε, εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.


ᾨδὴ θ΄. Ἅπας γηγενής.


Στήλην ἐμφανῆ, τῆς Σῆς ἀγαθότητος ἡμῖν ἀνέδειξας, καὶ λαμπρὸν ἐχέγγυον, τῆς πρὸς ἡμᾶς Σου εὐνοίας πάναγνε, τὴν ἱερὰν Εἰκόνα Σου καὶ χαριτόβρυτον, ἣν ὁρῶντες, καὶ κατασπαζόμενοι, μυστικῶς τῷ νοΐ ἐλλαμπόμεθα.


Ἴασαι ἡμῶν, ψυχῶν καὶ σωμάτων τε τὰ ἀῤῥωστήματα, Κόρη παντευλόγητε, καὶ δυσπραγίας πάσης ἀπάλλαξον, καὶ ἀπειλῆς δεόμεθα φοβερωτάτου πυρός, τὴν παροῦσαν, μάνδραν ὡς φιλάγαθος, τὴν εἰρήνην Σου ταύτῃ παρέχουσα.


Μύρου τῆς ζωῆς, ἀλάβαστρον ἔμψυχον καὶ μυροθήκη τερπνή, ὤφθης ἀειπάρθενε, τὸν ζωοδότην Χριστὸν κυήσασα· διὸ ἡμᾶς ἐκκάθαρον ἐκ δυσωδίας παθῶν, καὶ Κυρίου, εὐωδίαν ἔργασαι, ἐναρέτου ζωῆς καθαρότητι.


Ὅρμημα πυρός, ὡς πρώην ἀνέστειλας καμφθεῖσα πάναγνε, μητρικῇ χρηστότητι, οὕτω καὶ πᾶσαν δεινὴν ἐπήρειαν, καὶ προσβολὴν τοῦ ὄφεως καθ’ ἡμῶν πάντοτε, Θεοτόκε, λύε καὶ ἀπότρεπε, ὡς ἡμῶν ἀρωγὸς καὶ Γερόντισσα.


Ὕπουλον ἐχθρόν, ἀεὶ ὑφερπύζοντα καὶ ἀπατῶντά με, λόγοις καὶ ἐννοίαις με καὶ παραλόγοις Παρθένε πράξεσι, κατάβαλε καὶ σύντριψον τῇ ἀντιλήψει Σου, καὶ φωτί με, βίου καθαρότητος, τὴν ζοφώδη ψυχήν μου καταύγασον.


Ἕτερος. Κυρίως Θεοτόκον.


Στενώσεως ἁπάσης, καὶ ἐπερχομἐνων, ἐπιφορῶν ἀνωτέραν διάσωζε, ταύτην τὴν μάνδραν Παρθένε Σὲ μεγαλύνουσαν.


Ἱλέῳ ὄμματί Σου, ἐκ τῆς Σῆς Εἰκόνος, ἡμᾶς ὁρῶσα πληροῖς πάσης χάριτος, ἡμῶν τὸν νοῦν ὡς τῆς μάνδρας ταύτης Γερόντισσα.


Μαράνασα τὴν φλόγα, τὴν τῆς ἁμαρτίας, τῷ τοκετῷ Σου Παρθένε πανάμωμε, πυρκαϊᾶς παθημάτων ἡμᾶς ἀπάλλαξον.


Ὀσμὴ τῶν ἱματίων, τῶν Σῶν ὑπὲρ μύρον, εὐωδιάζει ὡς ᾄδει τὸ ᾆσμά Σοι, τοὺς ἀδιστάκτως Παρθένε Σὲ μεγαλύνοντας.


Ὑπέρμαχος καὶ σκέπη, τῆς Μονῆς Παρθένε, τοῦ Παντοκράτορος πέλουσα φύλαττε, τοὺς ἐν αὐτῇ πεποιθότας τῇ ἀντιλήψει Σου.


Ἕτερος. Ὁ αὐτός.


Ἱλέῳ ὄμματί Σου, βλέψον Θεοτόκε, τοὺς παρεστῶτας Γερόντισσα πάντοτε, πανευλαβῶς τῇ Εἰκόνι Σου, καὶ ὑμνοῦντάς Σε.


Μονήν Σου ταύτην Κόρη, τὴν Σὲ κεκτημένην, καὶ ἀρωγὸν καὶ Γερόντισσα πάναγνε, σκέπε καὶ φύλαττε πάσης ἐναντιότητος.


Οὐράνωσον τὸν νοῦν μου, τῇ θείᾳ ἀγάπῃ, τοῦ ἀνυμνοῦντος τὴν χάριν τὴν ἔνθεον, τῆς Σῆς Εἰκόνος Παρθένε Παντοβασίλισσα.


Ὑφάπλωσον τὴν σκέπην, τῆς Σῆς προστασίας, ὕπερθεν ταύτης τῆς ποίμνης Σου πάναγνε, τῆς καθ’ ἑκάστης φωνούσης Σε εἰς βοήθειαν.


Καταβασία:


Ἅπας γηγενής, σκιρτάτω τῷ πνεύματι, λαμπαδουχούμενος· πανηγυριζέτω δέ, ἀύλων Νόων, φύσις γεραίρουσα, τὰ ἱερὰ θαυμάσια, τῆς Θεομήτορος, καὶ βοάτω· Χαίροις παμμακάριστε, Θεοτόκε ἁγνή, ἀειπάρθενε.


Ἐξαποστειλάριον. Ἐν Πνεύματι τῷ ἱερῷ.


Ἐφώνησας πρὶν θαυμαστῶς, ἐκ τῆς σεπτῆς Εἰκόνος Σου, καὶ ἔλυσας τοῦ ἐλαίου, παραδόξως τὴν σπάνιν· ἔναγχος δὲ ἐλυτρώσω, συμπαθῶς πανάμωμε, τὴν ποίμνην ταύτην Παρθένε, ὀλεθρίου ἐμπρησμοῦ· διὰ τοῦτο ἐν ῷδαῖς, ὑμνολογοῦμέν Σε Κόρη.


Ἕτερον. Ὁ οὐρανὸν τοῖς ἄστροις.


Ἡ μητρικῇ προνοία, οἷα ἐλαίου θησαυρός, διέπουσα καὶ φρουροῦσα, ἡμᾶς ἐκ βλάβης τοῦ ἐχθροῦ, ἡ Θεοτόκος Μαρία, χρεωστικῶς ἀνυμνείσθω.


Αἶνοι. Ἦχος α΄. Τῶν οὐρανίων Ταγμάτων.


Τὴν ἡλιόμορφον Κόρη καὶ ἀειπάρθενον, τὴν τῶν ἁπάντων Κτίστην, ὑπὲρ φύσιν τεκοῦσαν, τὴν μόνην Θεοτόκον ᾀσματικῶς, ἀνυμνήσωμεν κράζοντες· χαῖρε πυρίμορφε θρόνε καὶ λογικέ, τοῦ τῶν ὅλων βασιλεύοντος.


Τὴν θαυμαστὴν πρὸς ἡμᾶς Σου Παρθένε πρόνοιαν, δι’ ἧς ἀεὶ προφθάνεις, καὶ κινδύνων ἐξαίρεις, καὶ πάσης ἐπηρείας ὀδυνηρᾶς, τοὺς ἐνταῦθα μονάζοντας, διαπρυσίως ὑμνοῦμεν καὶ ἐκ ψυχῆς, μεγαλύνομεν τὴν δόξαν Σου.


Ὁ ὑπερθαύμαστος τύπος τῆς ἐμφερείας Σου, ἁγιασμοῦ Παριένε, διαδόσεσι θείαις, ἀεὶ καθαγιάζει καὶ δᾳδουχεῖ, τὴν Μονὴν Παντοκράτορος· ταύτης γὰρ σκέπη ὡράθης καὶ προσφυγή, καὶ Γερόντισσα φιλάγαθος.


Πῶς Σου Παρθένε τὴν χάριν ἀνευφημήσωμεν; Σὺ γὰρ τὴν ἐκραγεῖσανλ πυρκαϊὰν ὀλεθρίαν, καὶ πᾶσαν ἀπειλήσασαν τὴν Μονήν, ἀοράτως κατέσβεσας. Ἀλλὰ προσδέχου τῶν δούλων Σου τῶν οἰκτρῶν, εὐμενῶς τὰ χαριστήρια.


Δόξα. Καὶ νῦν. Ἦχος πλ. α΄.


Ποία γλῶσσα Παρθένε, τὰ παμφαῆ ὑμνήσει καὶ ὑπεφυῆ μεγαλεῖά Σου; ἀδυνατεῖ γὰρ λόγος καὶ οὐράνιος, τῶν Σῶν θαυμάτων μέλψαι τὸ μέγεθος, καὶ τὴν πολλὴν περὶ ἡμᾶς Σου χρηστότητα· Σὺ γὰρ πάντοτε προφθάνεις καὶ ὀξέως ἡμᾶς λυτροῦσαι, ἐπερχομένων συμφορῶν, καὶ τῶν ποικίλων τοῦ βελίαρ σκανδάλων, εἰρήνην καὶ λύτρωσιν ἡμῖν πρυτανεύουσα· διὸ εὐχαριστοῦντές Σοι βοῶμεν· ὡς ἐν τῷδε βίῳ ἡμᾶς περιέπεις, οὕτω καὶ ἐν τῇ ὥρᾳ τῆς κρίσεως, τῆς τοῦ Υἱοῦ Σου Βασιλείας ἡμᾶς ἀξίωσον· οὐδὲν γὰρ ἀδύνατον τῇ μεσιτείᾳ Σου.


Δοξολογία Μεγάλη καὶ Ἀπόλυσις.


Μεγαλυνάριον.


Χαίρει Παντοκράτορος ἡ Μονή, τῇ Σῇ προστασίᾳ, καὶ Εἰκόνι Σου τῇ σεπτῇ· Σὺ γὰρ ταύτης ὤφθης, Γερόντισσα καὶ σκέπη, Παρθένε Θεοτόκε, θείᾳ Σου χάριτι.

ΠΡΟΣΟΧΉ ΝΑ ΜΗΝ ΤΗΝ ΠΆΡΕΙ ΚΑΝΕΊΣ

ΠΡΟΣΟΧΉ ΝΑ ΜΗΝ ΤΗΝ ΠΆΡΕΙ ΚΑΝΕΊΣ

- Θα είναι όπως τα διαβατήρια αλλά θα έχει και το αποτύπωμα της ίριδας του ματιού.

- Θα κοστίσει 80 εκατομμύρια ευρώ στο κράτος τα οποία θα πληρώσουμε όλοι με παράβολο
- Αφόρητες πιέσεις από τις ΗΠΑ - Το θέμα έθεσε ο Κέρι στον Τσίπρα
- «Φοβούνται» οι ευρωπαίοι τις σημερινές ελληνικές ταυτότητες λόγω της συνθήκης Σένγκεν

Ζήτημα χρόνου είναι να αλλάξουν οι ταυτότητες αφού η αλλαγή τους αποτελεί συμβατική υποχρέωση της χώρας μας απέναντι στις ΗΠΑ και την ΕΕ. Σύμφωνα με την Καθημερινή, στέλεχος του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη τόνισε ο εκσυγχρονισμός των ταυτοτήτων προωθείται υπό την πίεση της επικείμενης αξιολόγησης του προγράμματος Visa Waiver, για τη μη θεώρηση διαβατηρίων των Ελλήνων που ταξιδεύουν στις ΗΠΑ για τουριστικούς ή επαγγελματικούς λόγους.

Ο Βίος του Αγίου Στυλιανού .

Ο Βίος του Αγίου Στυλιανού
Ό Αγιος Στυλιανός γεννήθηκε στην Παφλαγονία της Μικράς Ασίας, μεταξύ του 400 και 500 μ.Χ.

Ηταν ευλογημένος από την κοιλιά της μητέρας του ακόμη. Όσο μεγάλωνε, τόσο με την Χάριν του Θεού γινόταν κατοικητήριο του Ά­γιου Πνεύματος.
Aπό την παιδική του ηλικία έδειξε τα σπάνια προτερήματα της αγιασμένης ζωής του. Άν και ήταν και αυτός παιδί και νέος και έφηβος, μολο­νότι είχε κι εκείνος σάρκα, εν τούτοις δεν άφη­σε τις επιθυμίες να μολύνουν το πνεύμα και την ψυχή του. Ηταν αγνός, αγνότατος.

Δεν άφησε επίσης να τον κυρίευσει κανένα γη­ινό πάθος. Δεν επέτρεψε στα πλούτη και στην φιλοπλουτία να κυριαρχήσουν στην ψυχή του και να την υποτάξουν στην φθορά και στην απώλεια.

Με την δύναμη και την Χάρη του Θεού πολέ­μησε όλα τα δολώματα της φθαρτής και πρόσκαι­ρης ζωής. Φιλοσόφησε με την αληθινή σοφία του Θεού και είδε πόσο πρόσκαιρος και τιποτένιος είναι ο υλικός τούτος κόσμος. Αποφάσισε έπειτα να βαδίσει με την επιθυμία της ψυχής του. Η ψυχή του τον καλούσε σε αγώνες ηθικούς και ωραίους.

ΕΟΡΤΗ ΑΓΙΩΝ ΑΡΧΑΓΓΕΛΩΝ 2015

ΜΕΣΑ ΣΕ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΚΑΤΑΝΥΞΗ ΕΟΡΤΑΣΑΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΜΜΕΓΙΣΤΟΥΣ ΤΑΞΙΑΡΧΕΣ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΡΧΑΓΓΕΛΩΝ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝΤΩΝ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΑΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΜΕΡΙΚΗΣ κ.κ ΜΙΧΑΗΛ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ κ.κ. ΜΕΛΕΤΙΟΥ ΜΕ ΤΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ ΤΙΜΗΣΑΜΕ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥΣ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΥΣ ΠΑΡΑΚΑΛΟΝΤΑΣ ΝΑ ΕΝΔΥΝΑΜΩΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΣΤΗΝ ΚΑΛΗΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑ.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ

Ἁγιολόγιον - Αὔγουστος 30

Ἁγιολόγιον - Αὔγουστος 30


Ὁ Ἅγιος Ἀλέξανδρος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως
Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως
Ὁ Ἅγιος Παῦλος ὁ νέος, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως
Ὁ Ὅσιος Φαντῖνος ὁ θαυματουργός
Οἱ Ἅγιοι ἕξι Μάρτυρες ποὺ μαρτύρησαν στὴ Μελιτινή
Ὁ Ὅσιος Σαρματᾶς
Ἡ Ὁσία Βρυαίνη
Οἱ Ἅγιοι 16 Μάρτυρες οἱ Θηβαῖοι
Ὁ Ἅγιος ἱεράρχης Εὐλάλιος
Οἱ Ἅγιοι Φήλιξ, Φουρτουνᾶτος, Σεπτιμῖνος καὶ Ἰανουάριος
Ὁ Ὅσιος Φύλαξ
Ὁ Ὅσιος Ἀλέξανδρος ἡγεμόνας τῆς Ρωσίας

Ὁ Ἅγιος Ἀλέξανδρος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ ΣΤΟΝ ΤΙΜΙΟ ΠΡΟΔΡΟΜΟ

ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ ΣΤΟΝ ΤΙΜΙΟ ΠΡΟΔΡΟΜΟ

Ἐγκώμιο στήν ἀποκεφάλιση τοῦ μεγάλου Προδρόμου,Ἁγίου Θεοδώρου Στουδίτου.

Ἐγκώμιο στήν ἀποκεφάλιση τοῦ μεγάλου Προδρόμου,Ἁγίου Θεοδώρου Στουδίτου.



α. -Λαμπρή καί θεοχαρμόσυνη εἶναι, εὐσεβεῖς χριστιανοί, ἡ πανήγυρη πού μᾶς συγκέντρωσε σήμερα γιά νά γιορτάσουμε πνευματικά. Πολύ σωστά χαρακτηρίζεται λαμπρή, γιατί φεγγοβολάει καί ἀπό αὐτό ἀκόμα τό ὄνομα ἐκείνου πού σήμερα τιμᾶμε, ἐπειδή αὐτός καί εἶναι καί ὀνομάζεται λυχνάρι τοῦ φωτός. Δέν εἶναι βέβαια λυχνάρι πού μᾶς περιλούζει μέ ὑλικό φῶς, γιατί τότε δέν θά ἦταν διαρκής καί ἀδιάκοπη ἡ λάμψη του καί θά χανόταν κάθε φορά πού θά ’μπαινε μπροστά του κάποιο ἐμπόδιο. Ἀλλ’ εἶναι φῶς πού δείχνει τήν ἀστραφτερή λαμπρότητα τῆς θείας χάριτος στά κατάβαθα τῆς καρδιᾶς ἐκείνων πού ἔχουν συγκεντρωθεῖ γιά νά γιορτάσουν τή μνήμη του καί ἀνεβάζει τό νοῦ στό νά στοχάζεται τά παθήματα τοῦ δικαίου ἄνδρα, ὥστε βλέποντας μέ τά μάτια τῆς ψυχῆς τό μακάριο ἐκεῖνο μαρτύριο, νά γεμίσουμε μέ πνευματική εὐφροσύνη.

Σέ καμία περίπτωσι βέβαια, ἡ θέα τοῦ χυμένου καταγῆς αἵματος κάποιου ἄλλου ἀποκεφαλισμένου ἀνθρώπου, δέν θά ’φερνε εὐχαρίστηση. Οὔτε τό ἄκουσμα μιᾶς τέτοιας εἴδησης θά προκαλοῦσε σεβασμό στή μνήμη τοῦ ἀποθαμένου. Γιατί πῶς θά μποροῦσε ὁ ἄνθρωπος, πού ἀπό φυσικοῦ του ἀγαπάει τή ζωή, νά χαρεῖ μία αἱμορραγία πού ὁδηγεῖ στό θάνατο; Ἀντίθετα, πολύ περισσότερο, τό θέαμα αὐτό θά τόν ὁδηγοῦσε σέ ἀπέχθεια, οἶκτο καί κακολογία τῆς πράξεως, ἐκτός ἄν παραλογιζόταν καί ἀποθηριωνόταν, μή μπορώντας νά ἀντιδράσει λογικά σ’ αὐτά πού βλέπει, ὅπως ἀκριβῶς κάνουν τά διάφορα ζῶα πού δέν ἔχουν λογική. Χαίρονται δηλαδή, κακαρίζουν καί χοροπηδᾶνε οἱ πετεινοί ὅταν βλέπουν νά σφάζουν ἕνα ἄλλο κοκόρι, ἀπολαμβάνοντας μόνο τό θέαμα, χωρίς νά σκέπτονται ὅτι τούς περιμένει καί αὐτούς τό ἴδιο πάθημα. Χαίρονται ὅμως τά μάτια μας νά βλέπουν τό αἷμα κάθε ἁγίου, εὐφραίνονται τ’ ἀφτιά μας ν’ ἀκοῦν τά σωτήρια μηνύματά του καί τά χείλη μας τό προσκυνοῦν. Γιατί ἡ ἀφαίρεσή του χαρίζει τέλεια συμμετοχή στήν ἀθάνατη καί ἀληθινή ζωή. Δέν ἐννοῶ βέβαια μόνο τή σταγόνα τοῦ αἵματος, ἀλλά καί ὁτιδήποτε ἀπό τά ἅγια μέλη του -ἤ μιά τρίχα καί καθετί πού φοροῦσε ἤ ἔπιαναν τά χέρια του- εἶναι περιζήτητο καί πολύτιμο γιά κεῖνον πού ἔχει ἀποφασίσει νά πιστεύει καί νά λατρεύει σωστά τόν Θεό. Γι’ αὐτό ἐκεῖνος πού ἔχει κάτι τέτοιο στό σπίτι του ἤ στήν ἐκκλησία -δηλαδή τό ὁλόκληρο λείψανο ἤ ἕνα μέρος του, ἀκόμα καί τό ἐλάχιστο κομματάκι- τό θεωρεῖ ἰδιαίτερη τιμή καί καυχιέται γι’ αὐτό, σάν νά ’χει θησαυρό πού ὑποβοηθάει τόν ἁγιασμό του καί ἐξασφαλίζει τή σωτηρία του. Ἔτσι προσέρχεται μέ πολλή εὐλάβεια στή λειψανοθήκη μέ τήν ἱερή σκόνη καί ἐγγίζει μέ δέος τά ἀνέγγιχτα, λόγω τῆς ἱερότητάς τους, ἱερά λείψανα.

β. – Τέτοιο εἶναι γιά μᾶς τό αἷμα τοῦ δικαίου Ἄβελ, ἄν καί γιά τούς γονεῖς του ὑπῆρξε αἰτία τοῦ πιό παραδόξου καί τοῦ πιό πονεμένου θρήνου. Πῶς μποροῦσαν νά μήν καταπλαγοῦν μέ τό σφάξιμο τοῦ παιδιοῦ τους -ἀφοῦ μέχρι τότε δέν εἶχαν ἀντικρύσει νεκρό- νά μή θρηνήσουν, νά μήν ξεσπάσουν σέ γοερές κραυγές, βλέποντάς το ἔτσι ξαφνικά ριγμένο καταγῆς, βουτηγμένο στά αἵματα, νεκρό ἀπό τό φονικό μαχαίρι τοῦ ἀδελφοῦ του;

Τέτοιο εἶναι τό ἅγιο αἷμα τοῦ δικαίου προφήτη Ἀμώς, τόν ὁποῖο, ἀφοῦ πρῶτα ξυλοκόπησε ἄγρια ὁ βασιλιάς Ἀμασίας, τόν θανάτωσε μέ ξίφος. Ἐπειδή τόν κτυποῦσαν σάν βόλια οἱ προφητεῖες του, τόν χτύπησε καί αὐτός στό κεφάλι μέ ρόπαλο καί τόν παρέδωσε στό θάνατο.

Τέτοιο εἶναι τό ἅγιο αἷμα τοῦ προφήτη Μιχαία τόν ὁποῖο γκρεμίζοντας σκότωσε ὁ Ἰωράμ, ὁ γιός τοῦ Ἀχαάβ, ἐπειδή κήρυττε μέ παρρησία τό λόγο τοῦ Θεοῦ. Γιατί τόν ἔλεγχε, ὅπως λέει ἡ Ἁγ. Γραφή, γιά τίς ἀσέβειες τῶν προγόνων του.

Τέτοιο ἦταν τό ἅγιο αἷμα τοῦ προφήτη Ἡσαΐα πού τόν ἔκοψε μέ πριόνι στά δυό ὁ Μανασσῆς, ὁ ὁποῖος εἶχε παρασύρει στήν εἰδωλολατρεία τόν ἐπιπόλαιο καί εὐμετάβλητο Ἰσραηλιτικό λαό -πού ἀλλαξοπιστοῦσε τόσο εὔκολα- γιατί δέν ὑπέφερε νά ἀκούει τά ὅσα τοῦ φανέρωνε ὁ προφήτης.

Τέτοιο ἦταν τό ἅγιο αἷμα τοῦ γενναίου Ἐλεάζαρ, τῶν ἑπτά παίδωνκαί τῆς θεοφοβούμενης μητέρας τους, πού ἔχυσε ὁ Ἀντίοχος, μετά ἀπό πολλά βασανιστήρια, γιατί δέν ἀνέχθηκε τή σθεναρή ἀντίσταση πού τοῦ πρόβαλαν οἱ ἀήττητοι γιά χάρη τῆς τηρήσεως τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ καί πού τούς βρῆκε ὁ θάνατος μέ τέλεια καί ἀκέραιη τήν πίστη τους.

Τέτοιο ἦταν τό ἅγιο αἷμα τοῦ προφήτη Ζαχαρία, πού ἔχυσε μπροστά στό θυσιαστήριο τό μαχαίρι τῆς ἀφηνιασμένης ὠμότητας τῶν Ἰουδαίων, ἐπειδή δέν μποροῦσαν νά ὑποφέρουν τό ἄκουσμα τῶν προφητικῶν ἀποκαλύψεων.

Τί χρειάζεται νά πῶ περισσότερα ἀπό τό νά ἀναφέρω γενικά ὅλων τῶν ἀποστόλων, τῶν μαρτύρων καί τῶν προφητῶν τό ἅγιο αἷμα, τό ὁποῖο μέ πολλούς τρόπους ἔχυσαν διάφοροι αἱματοβαμμένοι δολοφόνοι καί πού τώρα κυκλώνει τή γῆ σάν πλούσιος ποταμός καί σβήνει τήν ἀσέβεια;

γ. – Τέτοιο ἦταν καί τό ἅγιο αἷμα τοῦ Προδρόμου καί Βαπτιστῆ τοῦ Χριστοῦ, γιά τό ὁποῖο μιλᾶμε σήμερα καί τό ὁποῖο ἔχυσε ἀπό τόν ἱερό του τράχηλο σάν πολύτιμο μύρο πού εὐωδιάζει τήν οἰκουμένη. Τό αἷμα αὐτό δέν τό ἔφτιαξε ἡ ἡδονική πολυφαγία, οὔτε τό κρασί, οὔτε κάποια ἀπό τίς ἄλλες τροφές πού συνήθως παχαίνουν καί εὐχαριστοῦν τούς λαίμαργους.

Ἀλλά τό δημιούργησε ἡ Χάρη τῆς ἐγκράτειας, πού ὁ Ἅγιος τήν ἀσκοῦσε ἀπό τά σπάργανά του μέχρι τό μαρτυρικό του τέλος. Καί ὅπως εἶπε ὁ Κύριος, ὁ Ἰωάννης, πού οὔτε ἔτρωγε, οὔτε ἔπινε… (Ματθ. 11, 18-19).

Τό αἷμα αὐτό χύθηκε πρίν ἀπό τό αἷμα τοῦ Δεσποτικοῦ καί ἀθανάτου ποτηρίου. Γιατί ἔπρεπε ὁ Πρόδρομος τοῦ Φωτός, πού μέ τό λαμπρό ἐρχομό του ἀπό στείρα μάνα φώτισε ὅσους βρίσκονταν πάνω στή γῆ, νά γίνει ἀκτινοβόλος κήρυκας καί σ’ αὐτούς πού ἦταν κάτω ἀπό αὐτήν, δηλαδή στόν Ἅδη.

Τό αἷμα αὐτό ἔχει παρρησία ἐνώπιον τοῦ Παντοκράτορα Κυρίου, περισσότερο ἀπ’ ὅτι εἶχε τό αἷμα τοῦ δικαίου Ἄβελ. Γιατί κάθε ἔργο περιέχει μέσα του μιά μυστική φωνή πού δέν παράγεται ἀπό ἠχητικά ὄργανα, ἀλλά πού γίνεται φανερή ἀπό τή δύναμι πού ἔχει βάλει μέσα σ’ αὐτό ὁ ποιητής τοῦ ἔργου.

Τό αἷμα αὐτό εἶναι πιό ἀξιοσέβαστο ἀπό τό αἷμα τῶν Πατριαρχῶν (Ἀβραάμ, Ἰσαάκ, κ.τ.λ.), πιό πολύτιμο ἀπό τό αἷμα τῶν προφητῶν καί πιό ἁγιασμένο ἀπό τό αἷμα ὅλων τῶν δικαίων. Γιατί εἶναι πιό ὑπέροχο καί ἀπό αὐτό ἀκόμα τό αἷμα τῶν Ἀποστόλων καί πιό ἔνδοξο καί ἀπό τό αἷμα τῶν μαρτύρων. Καί αὐτά τά λόγια δέν εἶναι δικά μου, ἀλλά εἶναι λόγια τοῦ Μεγάλου Λόγου, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού ἔχει δώσει τή σχετική μαρτυρία γιά τόν Τίμιο Πρόδρομο.

Εἶναι αἷμα πού στολίζει τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ πιό ὄμορφα ἀπό κάθε στολισμό πού θά τῆς γινόταν μέ πολύχρωμα καί σπάνια λουλούδια. Χύθηκε γιά τήν δικαιοσύνη στό τέλος τῆς ἐποχῆς πού ἴσχυε ὁ παλαιός νόμος καί ἔγινε λούλουδο πού παραστέκει στήν εἴσοδο τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ.

δ. – Ἀλλά ἄς συνεχίσουμε τώρα νά ποῦμε, μέ βάση τά ἱερά Εὐαγγέλια, πῶς αὐτό τό αἷμα χύθηκε, ἀπό ποιόν καί γιά ποιά ὑπόθεση. Ὁ Ἡρώδης λοιπόν, λέει τό ἱερό Εὐαγγέλιο,ξσυνέλαβε τόν Ἰωάννη, τόν ἔδεσε καί τόν φυλάκισε, ἐξαιτίας τῆς Ἡρωδιάδας, τῆς γυναίκας τοῦ ἀδερφοῦ του Φιλίππου. Γιατί ὁ Ἰωάννης τοῦ ἔλεγε: Δέν ἐπιτρέπεται νά συζεῖς μέ αὐτήν. Ἤθελε τότε λοιπόν νά τόν θανατώσει, ἀλλά φοβήθηκε τό λαό, γιατί ὅλοι θεωροῦσαν τόν Ἰωάννη προφήτη (Ματθ. 14,3-5).

Ἄς ἐξετάσουμε πρῶτα ποιός ἦταν αὐτός ὁ Ἡρώδης, γιατί ἡ συνωνυμία συγχέει τά πράγματα καί δέν μᾶς ἐπιτρέπει νά ἀναφερόμαστε στό σωστό πρόσωπο. Πρόκειται γιά τόν Ἡρώδη τόν τετράρχη. Γιατί ὁ πατέρας του Ἡρώδης, ὁ φονιάς τῶν νηπίων, εἶχε πρό πολλοῦ πεθάνει.

Γιατί ὅμως τόν ἔλεγχε ὁ Ἰωάννης; Γιατί ἔδιωξε τή νόμιμη γυναίκα του, τήν κόρη τοῦ βασιλιά Ἀρέτα, καί συζοῦσε παράνομα μέ τή γυναίκα τοῦ ἀδερφοῦ του τοῦ Φιλίππου. Θά μποροῦσε βέβαια νά τήν παντρευτεῖ νόμιμα στήν περίπτωση πού αὐτή δέν εἶχε παιδιά ἀπό τόν ἀδερφό του, ὥστε νά τοῦ χαρίσει κληρονόμους, ὅπως ὅριζε ὁ Μωσαϊκός νόμος. Ἀλλά ἀφοῦ δέν ἦταν ἄτεκνη δέν μποροῦσε. Εἶχε μιά κόρη πού ὀνομαζόταν καί αὐτή Ἡρωδιάδα, τό γέννημα τῆς ὀχιᾶς, τό διαβολικό ὄργανο τῆς ἀπώλειας τῆς ψυχῆς της. Γιά αὐτό λοιπόν δίκαια τόν ἔλεγχε ὁ Ἰωάννης. Ὁ ἔλεγχος ὅμως δέν ἦταν ὑβριστικός καί δέν γινόταν γιά νά τραυματίσει τήν ψυχή καί τήν ἀξιοπρέπεια τοῦ Ἡρώδη, ἀλλά ἦταν ὑπόμνηση, πού εἶχε σκοπό τή θεραπεία.

Τί τοῦ ἔλεγε λοιπόν τοῦ Ἡρώδη; Δέν ἐπιτρέπεται νά συζεῖς μ’ αὐτήν. Τοῦ θυμίζει τή θεία νομοθεσία σάν νά τοῦ λέει: “Κύτταξε καί μάθε τί σοῦ παραγγέλλει ὁ Νόμος: Ἄν μένουν μαζί δυό ἀδερφοί καί πεθάνει ὁ ἕνας ἀπό αὐτούς, χωρίς νά ἔχει ἀποκτήσει παιδιά, δέν ἐπιτρέπεται ἡ χήρα νά παντρευτεῖ ξένο ἄνθρωπο. Θά τήν παντρευτεῖ ὁ ἀδερφός τοῦ πεθαμένου συζύγου της καί τό παιδί πού θά γεννηθεῖ θά πάρει τό ὄνομα τοῦ πεθαμένου καί ἔτσι δέν θά χαθεῖ μέσα ἀπό τό Ἰσραήλ τό ὄνομά του(Δευτ. 15,5). Αὐτά σοῦ λέει ὁ νόμος. Ἐσύ ὅμως πῆρες τή γυναίκα τοῦ ἀδερφοῦ σου πού ἔχει παιδί. Νά μήν παραβεῖς λοιπόν τόν ὅρο πού ἔβαλε ὁ νομοθέτης. Οὔτε τή βασιλική σου πορφύρα νά μολύνεις μέ ἀνεπίτρεπτη αἱμομιξία. Οὔτε πάλι νά φανεῖς αἴτιος παρανομίας ἐσύ πού πρέπει νά δίνεις στούς ὑπηκόους σου τό παράδειγμα τῆς πρόθυμης καί εὐχάριστης ὑποταγῆς στούς νόμους. Καί ἄν πέσεις σ’ αὐτό τό λάθος θά τιμωρηθεῖς, γιατί τιμωροῦνται πολύ πιό αὐστηρά ὅσοι βρίσκονται σέ μεγάλα ἀξιώματα.

ε’. – Αὐτός ὅμως ἐπειδή, μόλις πῆρε τήν ἐξουσία, ξέχασε ὅτι ὑπάρχει Θεός, ὀργίστηκε, ἄναψε ἀπό θυμό καί δέν δέχθηκε τόν ἔλεγχο. Δέν μιμήθηκε τό Δαυίδ, ὁ Ὁποῖος τότε πού ἐλέγχθηκε ἀπό τόν προφήτη Νάθαν γιά τό ἁμάρτημα τῆς μοιχείας, εἶπε ἐκεῖνο τό χαρακτηριστικό: «Ἔχω ἁμαρτήσει ἐνώπιον τοῦ Κυρίου» (Β’ Βασ. 12-13). Καί ὁ Κύριος γιά τήν ταπείνωσή του τοῦ συγχώρεσε τό ἁμάρτημα. Ἀντίθετα, ὁ Ἡρώδης ἀφοῦ συνέλαβε τόν Ἰωάννη τόν ἔδεσε καί τόν ἔριξε στή φυλακή (Ματθ. 14,3). Συνέλαβε ἐκεῖνον πού ζοῦσε τήν ὕψιστη ἐλευθερία μέ τήν ἅγια ζωή του, αὐτός πού ἦταν αἰχμαλωτισμένος στό πάθος τῆς ἀσέλγειας. Ἔβαλε δεσμά σ’ ἐκεῖνον πού ἦταν ἀπελευθερωμένος ἀπό ὅλα, ζώντας ἔξω ἀπό κάθε ἐμπαθή σχέση, αὐτός πού ἦταν δεμένος μέ τά μαγικά δεσμά τῆς ἀκολασίας. Ἔβαλε στή φυλακή τόν φύλακα καί κήρυκα τῆς Ἐκκλησίας, αὐτός πού στήν πράξη ἦταν βουτηγμένος στήν ἀκαθαρσία. Ἐξαιτίας τῆς Ἡρωδιάδας τῆς γυναίκας τοῦ ἀδερφοῦ του τοῦ Φιλίππου (Ματθ. 14,9). Γιά τήν Ἡρωδιάδα, πού ἦταν ὅμοια στό ἦθος μέ τή Δαλιδά, πραγματικό ὄργανο τοῦ διαβόλου. Γιατί αὐτή παρότρυνε αὐτόν πού μοιραζόταν μαζί του τό κρεββάτι -καλύτερα θά λέγαμε τόν παράνομο ἔρωτα- νά μανιάσει κατά τοῦ Ἰωάννη. Δέν μπορῶ, τοῦ λέει, βασίλισσα ἐγώ, νά γελοιοποιοῦμαι ἀπό τό γιό τοῦ Ζαχαρία. Φυλάκισε τή γλώσσα πού μοῦ τσακίζει τά κόκκαλα. Μαχαίρωσε ἀμέσως αὐτόν πού τά λόγια του σάν βέλη μοῦ πληγώνουν τήν ψυχή. Κι ἐνῶ ἤθελε νά τόν θανατώσει, δέν τό ἔκανε, γιατί φοβότανε τό λαό, πού θεωροῦσε καί σεβόταν τόν Ἰωάννη ὡς προφήτη (Ματθ. 14,5). Γιατί δέν μποροῦν οἱ κυβερνῆτες, ὅταν θέλουν νά κάνουν κάτι παράνομο νά τό ἐπιτελέσουν ἀμέσως μόλις τό ἐπιθυμήσουν γιά δυό λόγους: Πρῶτον γιατί ντρέπονται καί φοβοῦνται τούς ὑπηκόους τους, καί δεύτερον γιατί περιμένουν μέχρι νά βροῦν τήν κατάλληλη περίσταση γιά νά κάνουν ἀκίνδυνα πράξη τό μίσος τῆς ψυχῆς τους.

στ – Ἐνῶ λοιπόν γιορτάζανε τά γενέθλια τοῦ Ἡρώδη, βγῆκε στή μέση καί χόρεψε ἡ κόρη τῆς Ἡρωδιάδας.Ἄρεσε πολύ στόν Ἡρώδη, γι’ αὐτό καί ὁ Ἡρώδης ὁρκίστηκε νά τῆς χαρίσει, ὅ, τι τοῦ ζητήσει (Ματθ. 14,6).

Τήν ἡμέρα πού ἔπρεπε νά δοξάσει τό Θεό γιατί τόν ἔφερε στό φῶς αὐτῆς τῆς ζωῆς, τότε προτίμησε τά ἔργα τοῦ σκότους. Αὐτή ἡ ἡμέρα ἦταν ἀφορμή γιά πνευματική εὐφροσύνη καί ὄχι γιά χορούς καί μάλιστα γυναικείους μπροστά σέ ἄνδρες. Τί γεννήθηκε ἀπ’ αὐτόν τό χορό; Ὁ ὅρκος. Καί ἀπ’ αὐτόν; Ὁ φόνος. Ξερίζωσε τήν κακία καί δέν θά βλαστήσει ἀνομία. Ἄν ὅμως ριζώσει ἡ κακία, ἀσφαλῶς θά καρπίσει, δηλαδή θά φθάσει μέχρι τήν πράξη. Χόρεψε ἡ κόρη τῆς Ἡρωδιάδας στή μέση τῶν καλεσμένων καί ἄρεσε στόν Ἡρώδη. Τί ἄλλο θά μάθαινε ἀπό τή μάνα της ἡ πορνοδασκαλεμένη κόρη, παρά τό νά χορεύει προκλητικά, καί νά ’ναι τόσο ἀσκημένη στό χορό ὥστε νά ἀρέσει πολύ στόν Ἡρώδη; Γι’ αὐτό καί ἐκεῖνος τῆς ὑποσχέθηκε μέ ὅρκο ὅτι θά τῆς ἔδινε ὅ, τι τοῦ ζητοῦσε. Τόσο ἀπερίσκεπτα τρέχει ἡ γλώσσα αὐτῶν πού ἔχουν ξωκείλει στά πάθη τῆς ἀτιμίας, ὥστε ξεστομίζουν ἐναντίον ὁποιουδήποτε, χωρίς σκέψη, ὅ, τι τούς ἔρθει στό μυαλό. Αὐτή, δασκαλεμένη ἀπό τή μάνα της, πέτυχε τόν ἀποτρόπαιο ἀποκεφαλισμό τοῦ Ἰωάννη, πού ἀπό καιρό πάσχιζε νά πετύχει ἡ φιδογέννα Ἡρωδιάδα. Καί ὅπως φαντάζομαι θά εἶπε, ἀφοῦ πρῶτα καλόπιασε τήν κόρη της: Νά παιδάκι μου, ἡ εὐκαιρία πού ζητάγαμε. Κατάφερες μέ τά πόδια σου νά μοῦ προσφέρεις ἐκεῖνο πού ποθοῦσα. Σταμάτησες τόν πόνο μου μέ τό περίτεχνο τραγούδι σου. Ἄς θάψουμε στή γῆ αὐτόν πού μᾶς ἐλέγχει. Πήγαινε γρήγορα νά πεῖς στόν Ἡρώδη: Δῶσε μου τώρα ἀμέσως, στό πιάτο, τό κεφάλι τοῦ Ἰωάννη τοῦ Βαπτιστῆ (Ματθ. 14,8).

Ὤ παθιασμένη καί φονική ἀπαίτηση! Ἐνῶ δέν εἶχε κάν τό δικαίωμα νά σκεπτεται καί νά ἀπολαμβάνει τό φονικό θέαμα ξεπέρασε κάθε ἄλλον σέ σκληρότητα.Ὤ μανιασμένη φόνισσα! Δέν ἀρκέστηκες μόνο στήν καρατόμηση ἀλλά διαπραγματεύτηκες νά σοῦ φέρουν τήν ἅγια κεφαλή σέ πιατέλα. Ὤ ἀνόσια καί ἀκόλαστη! Ἡ θηριωδία σου ξεπερνάει καί τήν αἱμοχαρή Ἰεζάβελ.

ζ’.-.Λυπήθηκε, λέει τό ἱερό Εὐαγγέλιο, ὁ βασιλιάς. Ἐπειδή ὅμως εἶχε ὁρκιστεῖ καί εἶχε ὑποσχεθεῖ μπροστά στούς καλεσμένους, ἔδωσε ἐντολή νά τῆς δοθεῖ ἡ κεφαλή. Ἔστειλε τότε στή φυλακή καί ἀποκεφάλισε τόν Ἰωάννη. Καί ἔφεραν τήν κεφαλή πάνω στήν πιατέλα καί τήν πρόσφεραν στήν κόρη καί αὐτή στή μάνα της (Ματθ. 14,11).

Ὤ κακό τέλος διαβολικῆς προετοιμασίας! Ποιός ἔμπηξε τό θανατερό ξίφος στήν ἱερή Κεφαλή; Ἕνας ἄνομος ὑπηρέτης, πού σάν ἄλλος Δωήκ δέν μιμήθηκε ἐκείνους τούς Ἰουδαίους οἱ ὁποῖοι μέ φρόνηση καί ἀνδρεία ἀντιστάθηκαν στόν βασιλιά Σαούλ, τότε πού τούς διέταξε νά φονέψουν τούς προφήτες τοῦ Θεοῦ. Καί ἔφεραν τήν κεφαλή τοῦ Ἰωάννη πάνω στήν πιατέλα…

Τί νά τό ὀνομάσουμε αὐτό τό φαγοπότι, συμπόσιο ἤ φονευτήριο; Τί νά ἀποκαλέσουμε τούς κρασοκυβέρνητους προσκαλεσμένους,ὁμοτράπεζους ἤ αἱματοβαμμένους;

Ὤ πρωτόγνωρο θέαμα! Ὤ ἁμαρτωλό ὅραμα! Ἀπό τό ἕνα μέρος προσφέρονταν κοτόπουλα καί ἀπό τό ἄλλο φέρνανε τό προφητικό κεφάλι. Ἀπό τή μιά μεριά κερνοῦσαν πλούσια καθαρό κρασί καί ἀπό τήν ἄλλη ἔρεε μέ ὁρμή τοῦ δικαίου τό αἷμα.Ὤ πόσο φοβερό εἶναι νά τό πῶ καί πόσο φρικτό νά τό ἐκφράσω!

Καί τό ’δωσαν στό κορίτσι καί τό πῆγε στή μάνα του . Ἀλίμονο! Πόσο τρομερή ἀλλοκοτιά! Χαρίστηκε ἡ ἀτίμητη κεφαλή γιά μιά ἄτιμη πράξη, στήν καταραμένη καί βέβηλη, ἡ ἁγνή καί ἀνέγγιχτη καί ἀπ’ τούς ἀγγέλους ἀξιοσέβαστη Κεφαλή. Καί τήν ἔδωσε στήν μάνα της σάν νά τῆς πρσφερε καλομαγειρεμένο φαγητό σέ κείνη πού ὀργιαστικά σκηνοθέτησε τό θάνατο, σά νά τῆς ἔλεγε: Φάε, μανούλα μου, κρέας ἀπό τίς σάρκες ἐκείνου μού ἔζησε στή γῆ σάν ἄσαρκος. Πιέ αἷμα ἀπό τόν νηστευτή. Τώρα πιά κλείσαμε μιά γιά πάντα τό στόμα ἐκείνου πού μᾶς ἔλεγχε.

η’. -.Καί ἦρθαν οἱ μαθητές του, συνεχίζει τό ἱερό Εὐαγγέλιο, πῆραν τό σῶμα του καί τό ἔθαψαν(Ματθ. 14,13). Πρόσεξε ἐσύ πού ἀγαπᾶς τήν ἱστορία, πῶς εἰκονίζεται ὁ ἐνταφιασμός τοῦ δικαίου καί ἀποστόμωσε τούς ἐχθρούς τῶν ἁγίων εἰκόνων σάν ἐχθρούς τῆς Ἀλήθειας. Βάλε καλά στό νοῦ σου τήν ἱστορία καί βγάλε ὠφέλιμο συμπέρασμα. Πῶς παίρνουν τό δεμένο μέ βαριές ἁλυσίδες ἅγιο ἀπό τήν φυλακή. Πῶς ὁ δήμιος σηκώνει σάν ἄγριο θηρίο τό ξίφος ἐνάντια τῆς ἱερῆς Κεφαλῆς. Πῶς μετά τόν ἀποκεφαλισμό προσφέρεται ἡ μυρόβλητη Κεφαλή στήν ἔξαλλη Ἡρωδιάδα. Πῶς ἀκόμα θάβεται τό ἱερό σῶμα ἀπό τά χέρια τῶν μαθητῶν του, πού ὁλόγυρα παραστέκουν δακρυσμένοι μέ πόνο πού σκίζει τήν ψυχή τους. Πῶς ἄλλος ἀγκαλιάζει τά πόδια τοῦ Ἁγίου, ἄλλος πασχίζει νά συνταιριάσει τήν ἅγια Κεφαλή στό ἀκίνητο σῶμα καί ἄλλος θυμιάζοντας ψέλνει ἐπικήδειες ὑμνωδίες.

Τώρα βρίσκομαι ἐκεῖ μέ τό νοῦ, ἀκροατές μου, καί βλέπω τήν ταφή τοῦ δικαίου νά γίνεται μέσα σέ ἀτμόσφαιρα εἰρήνης, ὅπως ἀναφέρεται στόν Προφήτη Ἡσαΐα (Ἡσ.57,2). Ὁραματίζομαι τό ἀγγελικό ἐκεῖνο πρόσωπο πού ἔδυσαν τά μάτια του σάν δύο ἥλιοι λαμπεροί καί πού μέσα σ’ αὐτά εἶχε ἀποτυπωθεῖ ὅλη ἡ ψυχική του ὀμορφιά. Χωρίς τήν πρόσκαιρη καί ἐπίγεια τούτη πνοή, ἀλλά γεμάτο ἀπό τήν μοσχομύριστη εὐωδιά τῆς θείας Χάρης.

Ἀσπάζομαι τά ἱερά ἐκεῖνα χέρια, πού ἁμαρτία δέν ἀγγίξανε καί πού μέ τό δάκτυλό τους ἔδειξαν στούς ἀνθρώπους τόν Χριστό, πού σήκωσε ἐπάνω Του τήν ἁμαρτία ὁλοκλήρου τοῦ κόσμου. Προσκυνῶ ἐκεῖνα τά ὡραῖα πόδια, πού εὐαγγελίστηκαν τά ἀγαθά στούς ἀνθρώπους καί μέ τά ὁποῖα προετοιμάστηκε ἡ ὁδός τῆς παρουσίας τοῦ Κυρίου. Φέρτε νά προσκυνήσω καί τήν τίμια ἁλυσίδα μέ τήν ὁποῖα δέθηκε ὁ πιό πολύτιμος καί ἀγγελόμορφος ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους. Φέρτε καί τή σεβάσμια πιατέλα ὅπου τοποθετήθηκε ἡ πολυσέβαστη καί ἀπ’ ὅλα τά χρυσάφια ἀκριβότερη Κεφαλή. Ἀκόμα ἄν ἔβρισκα δέν θ’ ἄφηνα ἀπροσκύνητο τό φονικό μαχαίρι πού μπήχθηκε στόν ἱερό τράχηλο, οὔτε θά δίσταζα νά καταφιλήσω τό χῶμα ὅπου φρουρήθηκε ὁ θησαυρός, μέ τή βεβαιότητα, ὅτι καί αὐτό θά μοῦ μετέδιδε θεία Χάρη.

Μακαριστέ τάφε καί χαρμόσυνη ταφόπετρα, πού σκέπασες τό τρισμακάριστο ἐκεῖνο σκήνωμα καί τύλιξες μέσα σου τό πολυτιμώτερο ἀπό σωρούς σμαράγδια καί μαργαριτάρια σῶμα.

Ἐκεῖ λοιπόν βρισκόταν ὁρατά ἡ συντροφιά τῶν μαθητῶν καί ἀόρατα πλήθη ἀγγέλων, εὐφημώντας, δοξάζοντας, ὑψώνοντας στόν οὐρανό καί μεταφέροντας στήν ἀτελείωτη χαρά αὐτόν πού ἔζησε σάν ἔνσαρκος ἄγγελος καί προανάγγειλε τό Μεσσία. Αὐτόν πού ὑπῆρξε γνήσιος φίλος τοῦ Κυρίου, πού ὁδήγησε στόν οὐράνιο Νυμφίο τήν Ἐκκλησία, τό ἄσβηστο λυχνάρι τοῦ ἀνεκφράστου φωτός, τή ζωντανή φωνή τοῦ Θεοῦ Λόγου, τόν ἀνώτερο ἀπ’ τούς προφῆτες, τόν μεγαλύτερο ἀπ’ ὅσους γέννησε ποτέ γυναίκα. Τέτοια λοιπόν ὅπως περιγράψαμε, εἰρηνική ἦταν ἡ ταφή τοῦ δικαίου, πρόξενος καί ἀγαλλίασης καί σωτηρίας, σ’ ὁλόκληρο τόν κόσμο.

θ. – Ἄραγε ὁ παράφρονας Ἡρώδης κατάφερε νά ξεφύγει τήν τιμωρία γιά τό ἀνουσιούργημά του στήν ὑπόλοιπη ἐπίγεια ζωή του; Ὄχι βέβαια. Ἀλλά ὅπως λέει ἡ παράδοση, γι’ αὐτό τό ἀνόμημά του, ἀφοῦ ξεσηκώθηκαν ὅλοι οἱ ὑπήκοοί του, τόν ἀπομάκρυναν ἀπό τό θρόνο του καί τόν κατέσφαξαν. Μέ αὐτόν τόν τρόπο ὁ Θεός θέλησε νά φοβίσει καί νά νουθετήσει τούς μεταγενέστερους βασιλεῖς ὥστε νά μή διαπράξουν τέτοια ἐγκλήματα. Ἀλλά ξαναγυρίζοντας στό θέμα μας ἄς ἀναφωνήσουμε ὅπως ταιριάζει στήν παρούσα ἡμέρα.

Σήμερα ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος μακαρίζεται γιατί θυσιάζει τό κεφάλι του γιά τήν ἀλήθεια καί ὁ παράνομος Ἡρώδης γελοιοποιεῖται καί ἐξευτελίζεται. Σήμερα ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος ἀπ’ ὅλους ἐγκωμιάζεται γιά τό σθεναρό ἔλεγχο καί ὁ παράφρονας Ἡρώδης θεωρεῖται ἄτιμος γιά τήν μοιχεία του. Σήμερα ἡ κεφαλή τοῦ Ἰωάννη τοῦ Προδρόμου προσφέρεται σφαχτάρι ἱερό πάνω στήν πιατέλα καί ἡ μοιχαλίδα Ἡρωδιάδα, παρά τή θέλησή της, δέχεται τήν αἰώνια καταδίκη.

Σήμερα τό αἷμα τοῦ Ἰωάννη τοῦ Προδρόμου χύνεται γιά τήν τήρηση τοῦ θείου νόμου καί αὐτός πού ἐναντιώθηκε στόν Πρόδρομο μέ τήν παρανομία δικαιολογημένα διαπομπεύεται. Σήμερα ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος ἐξαιτίας τῆς παρρησίας του πρός τόν Ἡρώδη ἀποκεφαλίζεται, γιά τήν τήρηση τῆς δικαιοσύνης.Ἔτσι μαθαίνουν οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς νά μή χωρίζουν τίς νόμιμες συζύγους τους καί ἀποδοκιμάζουν αὐτόν πού χώρισε τή γυναίκα του.

Σήμερα ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος στήνει πάνω στή γῆ πνευματικό ὁρόσημο καί προτρέπει ὅλους τούς ἄνδρες νά ἀρκοῦνται στή νόμιμη γυναῖκα τους καί νά μήν προχωροῦν παραπέρα. Σήμερα ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος κατεβαίνει στόν Ἅδη καί οἱ νεκροί μαθαίνουν τό χαρμόσυνο ἄγγελμα τῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ. Σήμερα οἱ οὐρανοί εὐφράνθηκαν μέ τόν ἀποκεφαλισμό τοῦ Ἰωάννη τοῦ Βαπτιστῆ, πού θυσιάστηκε γιά τή δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ καί οἱ ἄνθρωποι πάνω στή γῆ γιορτάζουνε μέ εὐχαριστήριους ὕμνους. Καί ἔχω τή γνώμη ὅτι καί ἐμᾶς τώρα παρακολουθεῖ ἀπό τόν οὐρανό ὁ Τίμιος Πρόδρομος καί μᾶς ἀμείβει ὡς ὑμνητές του μέ θεία χαρίσματα.

Ἀνάμεσα στό χορό τῶν προφητῶν, σάν πρωινό ἀστέρι μεσουρανεῖ καί φωτίζει τό στερέωμα τῆς Ἐκκλησίας. Ἀνάμεσα στούς ἀποστόλους καί πρίν ἀπ’ αὐτούς καί περισσότερο ἀπ’ αὐτούς λάμπει σάν ἥλιος μέσα στούς ἥλιους. Μέσα στούς μάρτυρες ξεχωρίζει μέ τά θαύματά του, σάν ὁλοστόλιστος μ’ ἀστέρια οὐρανός. Ἀνάμεσα στούς δικαίους στέκει περίτρανα γιά τά πολλά παθήματα πού ὑπέφερε, γιά χάρη τῆς δικαιοσύνης καί ὑψώνεται πιό ψηλά ἀπό τούς κέδρους τοῦ Λιβάνου, αὐτός πού σκόρπισε σήμερα χαρά στήν οἰκουμένη.

Γιατί, ἄν θά χαροῦν πολλοί κατά τή γέννησή του, σύμφωνα μέ τά λόγια τοῦ Εὐαγγελιστή Λουκᾶ (Λουκ. 2,10), πρέπει νά εἶναι ἀνάλογη καί ἡ εὐφροσύνη τήν ἡμέρα αὐτή τοῦ μαρτυρικοῦ τέλους, τήν ὁποία ἀξιωθήκαμε νά πανηγυρίσουμε ὅλοι ἐμεῖς, δηλαδή οἱ ἱερεῖς καί οἱ ἐρημίτες καί οἱ κοινοβιάτες καί οἱ λαϊκοί, γιατί ὅλοι ἔχουν μέρος στή χαρά πού δίνει ἡ μνήμη του. Ἰδιαίτερα ἐμεῖς πού ἐγκαταβιώνουμε σ’ αὐτό τό ἱερό μοναστήρι, ἄς ἔχομε ἀκόμα περισσότερο τίς πρεσβεῖες του, στό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Κυρίου μας.

Σ’ Αὐτόν πρέπει ἡ δόξα καί ἡ δύναμη, μαζί μέ τόν Πατέρα καί τό Πανάγιο καί Ζωοποιό Πνεῦμα, τώρα καί πάντοτε καί στούς ἀτελεύτητους αἰῶνες τῶν αἰώνων.

Ἀμήν.

Ἀπό τό βιβλίο: «Θεϊκό Λυχνάρι, ὁ Τίμιος Πρόδρομος»

Ἐκδόσεις ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ

Ἱερᾶς Μονῆς Τιμίου Προδρόμου Καρέα

Ἑορτασμὸς τῆς Κοιμήσεως τῆς Παναγίας. 2015

Ἑορτασμὸς τῆς Κοιμήσεως τῆς Παναγίας. 2015
Στὶς 14 Αὐγούστου Π.Ε. / 27 Αὐγούστου Ν.Η. πραγματοποιήθηκε στὴν Ἱερὰ Μονὴ , ἡ Ἀγρυπνία ὁπού ξεκίνησε στὶς 8:00 μ.μ. καὶ ἐτελειωσε στὶς 2:30 π.μ. πρὸς Τιμὴ τῆς Κοιμήσεως τῆς Παναγίας, ὅπου χοροστάτησε ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς κ.κ. Μιχαὴλ συμπαραστατούμενος ἀπὸ τοὺς Μητροπολῖτες Καισαρείας κ.κ. Σεραφείμ του καὶ Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς καὶ τοῦ Σὲβ Ἀνδριανουπόλεως καὶ Αἴνου κ.κ. Σεραφείμ. . 
Ὁ ἑορτασμὸς ξεκίνησε μὲ Πανηγυρικὸ Ἑσπερινὸ μετὰ τὸ τέλους Αὐτοῦ.
Ἀμέσως ἄρχισε ἡ ἀκολουθία τῶν ἐγκωμίων Τῆς Ὑπεράγιας Θεοτόκου ἀκολούθησε περιφορὰ τοῦ Ἄχραντου Σώματος τῆς Παναγίας μας. Μετὰ ἀπὸ εἰκοσάλεπτο διαλλειμα συνεχίσαμε μὲ τὸν Πανηγυρικὸ Ὄρθρο,Ἀρτοκλασία καὶ ἡ Θεία Λειτουργεια ὅπου στὸ τέλος Τῆς πλῆθος πιστῶν μετάλαβε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων.
Στὸ τέλος ἀκολούθησε κέρασμα πρὸς ὅλους τους προσκυνητές.

https://picasaweb.google.com/115899933430203365352/2015

Δάσκαλος, ὁ μπαλωματής καί ὁ οὐρανός.

Δάσκαλος, ὁ μπαλωματής καί ὁ οὐρανός.

Χρόνια κράτησε ὁ διωγμός τῶν χριστιανῶν. Ποτάμια χύθηκε τό τίμιο αἷμα τῶν Μαρτύρων. Κι ἦρθε κάποια στιγμή πού ἡ εἰδωλολατρική μανία τοῦ αὐτοκράτορα κορέστηκε, ἀφοῦ εἶχε πιά τελειωθεῖ μαρτυρικά καί ὁ ἅγιος Ἐπίσκοπός της Ἀλεξάνδρειας, ὁ Πέτρος.
— Δέν μέ ἔκρινε ἄξιο ὁ Κύριος νά μαρτυρήσω γιά τήν πίστη, δίπλα στούς ἀδελφούς μου, σκεπτόταν ὁ Ἀντώνιος. Θά πορευτῶ λοιπόν στή βαθιά ἔρημο γιά νά δώσω τήν τελική μάχη μέ τόν πονηρό μονολόγησε ἀποφασιστικά καί κάτι σάν κρυμμένη ὑπερηφάνεια πῆγε νά σκιάσει τῆς ἀπόφασης τοῦ τούτης τή χάρη. Σάν νά ’νιωσε κείνη τήν ὥρα ὁ ἀσκητής πώς ξεχωρίζει ὁ ἐρημίτης ἀπό τούς πολλούς σάν νά ἦταν ἡ παλαίστρα τῆς ἐρήμου ἀνώτερη μορφή χριστιανικῆς ζωῆς.
Τόν πείραξε τοῦτος ὁ λογισμός, σάν ἀγκαθιῶν κάρφωμα βαθύ κι ὅρμησε τούτη ἡ σκέψη νά τοῦ πνίξει ὅλα τά λουλούδια πού ἡ μαρτυρική του προαίρεση εἶχε συλλέξει ὅλα τά χρόνια τοῦ διωγμοῦ.

Θεέ μου και Κύριε του κόσμου.(Μ.Βασίλειος)

Θεέ μου και Κύριε του κόσμου, Συ ο αγαθότατος πατέρας των ανθρώπων, Σύ που είσαι άναρχος και αιώνιος και αναλλοίωτος και αμετάβλητος, Σύ που η ουσία σου και το μέγεθός σου και η αγαθότητά σου η άπειρη, δεν χωρεί στον μικρό και περιορισμένο νου μας, Σύ που είσαι η πλουσιώτατη πηγή και η απερίγραπτη άβυσσος της δύναμης και της σοφίας, σ΄ευχαριστώ και σε δοξάζω που είδες με συμπάθεια και αγάπη κι εμένα το μικρό και αδύνατο και αμαρτωλό.

Όσιος Σεραφείμ του Σαρώφ(1759 - 1833) Εορτάζει στις 2 Ιανουαρίου εκάστου έτους.

Όσιος Σεραφείμ του Σαρώφ(1759 - 1833)
Εορτάζει στις 2 Ιανουαρίου εκάστου έτους.
Ι

Βιογραφία
Ο Όσιος Σεραφείμ γεννήθηκε στο Κουρσκ της Ρωσίας στις 19 Ιουλίου 1759 μ.Χ. και ονομάσθηκε Πρόχορος. Οι γονείς του, Ισίδωρος και Αγάθη Μοσνίν, ήταν ευκατάστατοι έμποροι. Ο πατέρας του είχε εργοστάσια πλινθοποιίας και παράλληλα αναλάμβανε την ανέγερση πέτρινων οικοδομημάτων, ναών και σπιτιών. Κάποτε άρχισε να χτίζει στο Κουρσκ ένα ναό προς τιμήν του Οσίου Σεργίου του Ραντονέζ, του Θαυματουργού, αλλά ξαφνικά το 1762 μ.Χ., πεθαίνει, αφήνοντας στην σύζυγό του τη μέριμνα για την ολοκλήρωση του ναού. Ο Πρόχορος κληρονόμησε τις αρετές των γονέων του και ιδίως την ευσέβειά τους.

Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος - Χριστὸς γεννᾶται (Ἀποσπάσματα ἐκ τῆς Ὁμιλίας ΛΗ´)

Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος - Χριστὸς γεννᾶται
(Ἀποσπάσματα ἐκ τῆς Ὁμιλίας ΛΗ´)

Χριστὸς γεννᾶται, δοξάσατε· Χριστὸς ἐξ οὐρανῶν, ἀπαντήσατε· Χριστὸς ἐπὶ γῆς, ὑψώθητε. ᾌσατε τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ καί, ἵν᾿ ἀμφότερα συνελὼν εἴπω, Εὐφραινέσθωσαν οἱ οὐρανοί, καὶ ἀγαλλιάσθω ἡ γῆ, διὰ τὸν ἐπουράνιον, εἶτα ἐπίγειον.
Κἀγὼ βοήσομαι τῆς ἡμέρας τὴν δύναμιν: Ὁ ἄσαρκος σαρκοῦται. Ὁ Λόγος παχύνεται. Ὁ ἀόρατος ὁρᾶται. Ὁ ἀναφὴς ψηλαφᾶται. Ὁ ἄχρονος ἄρχεται. Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ Υἱὸς ἀνθρώπου γίνεται, «Ἰησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας» (Ἑβρ. 13, 8)