Τελικά είναι τίποτα τυχαίο;;;
Στο Γεροντικό διαβάζουμε, ανάμεσα στα άλλα θαυμαστά, ότι
ένας μοναχός συνήθιζε να μαγειρεύει εξαιρετικά νόστιμα φαγητά. Οι άλλοι πατέρες
τον ρώτησαν κάποτε τι το ιδιαίτερο είχε η συνταγή του, ή τι υλικά
χρησιμοποιούσε, αλλά εκείνος απάντησε ότι δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα πιάτο
βραστές φακές. Μετά από πολλές πιέσεις ομολόγησε το μυστικό του, ότι σε κάθε
στάδιο της προετοιμασίας του φαγητού, είχε τη συνήθεια να λέει μια προσευχή
μετανοίας.
~~~
Δύο αδέλφια πήγαν μαζί στην έρημο κι ασκήτευαν στην ίδια
καλύβα. Ο διάβολος, φθονώντας την αγάπη τους, βάλθηκε να τους χωρίσει. Ένα
βράδυ ο νεώτερος πήγε ν’ ανάψει το λυχνοστάτη, τον αναποδογύρισε και χύθηκε το
λάδι. Ο μεγαλύτερος θύμωσε και του έδωσε ένα μπάτσο. Τότε ο πιο μικρός, χωρίς
να ταραχτεί, έσκυψε, του έβαλε μετάνοια και είπε ταπεινά:
- Συγχώρησε την απροσεξία μου, Αδελφέ. Τώρα αμέσως θα
ετοιμάσω άλλο. Την
ίδια νύχτα ένας ειδωλολάτρης ιερεύς, που έτυχε να βρίσκεται μέσα στο ειδώλιο,
άκουσε τα δαιμόνια να κάνουν δικαστήριο μεταξύ τους. Ένα απ’ αυτά ομολόγησε
ντροπιασμένο στον αρχηγό του:
- Πηγαίνω και κάνω άνω κάτω τους Μοναχούς. Μα τι
φταίω, όταν κάποιος απ’ αυτούς γυρίζει και βάζει στον άλλο μετάνοια και μου
καταστρέφει όλη τη δουλειά; Ακούγοντας αυτά ο ειδωλολάτρης, έγινε ευθύς
χριστιανός κι’ αποτραβήχτηκε στην έρημο. Σ’ όλη του τη ζωή κράτησε στην καρδιά
του την ταπείνωση και στο στόμα του είχε διαρκώς πρόχειρο το «συγχώρησόν με».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου